» Artykuły » [FoW] Achtung! Panzer!

[FoW] Achtung! Panzer!


wersja do druku

raport bitewny do systemu Flames of War

Redakcja: Krzysztof 'Szczur' Hryniów
Ilustracje: Kuba 'Kubbek' Charmo

[FoW] Achtung! Panzer!
Hauptman Joachim von Werfen był wyraźnie niezadowolony. Nastał już 2 sierpnia i mijał niemal drugi miesiąc odkąd Alianci wylądowali w Normandii. Tymczasem siły jego kompanii były stopniowo redukowane na potrzeby innych związków taktycznych 117 Dywizji Grenadierów Pancernych. Sytuację pogarszały jeszcze stałe ataki lotnictwa sprzymierzonych unieszkodliwiając większość jego pojazdów pancernych, z których każdy był dla dowódcy kompanii Dieter niemal na wagę złota. - Szlag by to trafił! – skomentował najnowszy rozkaz po czym zwrócił się do leutnanta Kurtza – Widziałeś co oni nam każą zrobić! Nie tylko utrzymać to cholerne skrzyżowanie i wzgórze, ale też i kontratakować! Oni chyba do reszty zgłupieli! Czym do ciężkiej cholery mam kontratakować. Zostało mi tylko 8 transporterów opancerzonych i jeden czołg! - Nie do końca herr hauptman – przerwał mu Kurtz – wczoraj dwa kolejne transportery zostały zniszczone przez amerykańskie myśliwce, a dwa następne zabrała kompania F na potrzeby uderzenia w kierunku Avranches. - No to już nie dowodzimy kompanią tylko rozbudowanym plutonem – rzekł wyraźnie zrezygnowany von Werfen. Kurtz nie dziwił się kiepskiemu nastrojowi swego dowódcy, ale i rozumiał, iż ograniczenie sił nie biorących udziału w próbie zdobycia Avranches było konieczne. W tym to mieście leżącym tuż nad Atlantykiem 3 Armia Pattona dokonała wyłomu, który otworzył jej drogę na całą Francję i tyły niemieckiej 7 Armii, która uniemożliwiała Aliantom wydostanie się z Normandii. Teraz Grupa Pancerna Eberbach, której częścią była 117 Dywizja Grenadierów Pancernych, miała zatkać tę lukę w niemieckim kordonie i odciąć siły alianckie, które zdążyły już się wydostać z terenów Normandii. Kompania D miała osłaniać to uderzenie kontrolując strategiczny węzeł drogowy Avranches-Argentan. - Miejmy nadzieję, że Amerykanie nie zdecydują się uderzyć, bo inaczej marnie widzę naszą przyszłość – skwitował von Werfen – Idę się spotkać z Ludwicem w sprawie planu obrony. Gdyby jakiś mądrala ze sztabu dywizji znów miał genialne pomysły na dowodzenie, to każ mu w moim imieniu, wsadzić je sobie tam gdzie słońce nie dochodzi. - Tak jest herr hauptman – przytaknął dość niepewnie Kurtz. Kapitan John Taylor nie mógł uwierzyć temu co słyszy od swego dowódcy. - Kapitanie, weźmiecie kilka swoich czołgów, piechotę zmotoryzowaną oraz pluton zwiadu z kompanii C, po czym dokonacie rozpoznania bojem w rejonie Isigny. Taylor wiedział co oznacza „rozpoznanie bojem”. Jedź tak długo, aż nie zaczną robić w tobie dziur. Aż za dobrze znał tego typu zadania, które nie wiedzieć czemu zawsze trafiały się jemu. - Z całym szacunkiem, Panie majorze, ale moja kompania jest już w boju od niemal 2 miesięcy bez przerwy. Zaczęliśmy pod Carentan wspierając 101 Powietrznodesantową, przełamaliśmy pozycje 17 Dywizji Pancernej SS, własnymi piersiami niemal otworzyliśmy drogę do Francji przez Avranches i jeszcze mamy walczyć? - Nie marudźcie kapitanie. Rozkaz to rozkaz. - Ale czemu akurat my? Czemu, jak trzeba bronić wyznaczonych pozycji znajdujących się w miłym miasteczku z ciepłymi łóżkami, to akurat moja kompania zostaje oddelegowana do ataku na nieprzyjacielskie stanowiska i to w czasie burzy? - Kapitanie, nie wracajmy do kwestii Regnaville, dobrze? Obiecuję, że jak wykonacie to zadanie zostaniecie na tydzień przeniesieni na tyły w celu powiedzmy… reorganizacji, może być? - Dobrze, ale czy do tego rozpoznania nie możemy dostać przynajmniej jakiegoś wsparcia lotniczego? - Niestety, kapitanie, nie ma tak łatwo. Większość wsparcia powietrznego naszej dywizji otrzymują obecnie Brytyjczycy i Kanadyjczycy, bo tam jest największe zgrupowanie sił nieprzyjaciela. Zresztą mając do dyspozycji parę Shermanów z łatwością dojedziecie do Isigny. Wywiad donosi, iż nie ma tam zbyt wielu jednostek nieprzyjaciela. - Oby miał pan rację, majorze, bo inaczej możemy już się nie spotkać. Hauptman von Werfen szedł powoli w stronę małego pagórka w pobliżu drogi Avranches-Argentan. Jedyne co wyróżniało ten pagórek spośród dziesiątek innych nierówności terenu, była wystająca w stronę drogi długa lufa armaty kalibru 88 mm. „Ludwic postarał się z tym maskowaniem. Aż ciężko uwierzyć, że pod tym zielskiem i ziemią kryje się sześćdziesięciotonowy Tygrys.” - Ludwic! W tej chwili wyłaź z tej puszki, którą nazywasz dumnie czołgiem! – ryknął von Werfen – I to w podskokach! Z włazu na szczycie „pagórka” wychyliła się najpierw głowa a potem reszta ciała czołgisty w czarnym mundurze. Był to mężczyzna niewysoki, blondyn, z niebieskimi oczami. U piersi wysiał mu Żelazny Krzyż. - Dowódca czołgu Peter Ludwic melduje się na rozkaz! - Spocznij, Peter, spocznij. Choć na stronę – rzekł von Werfen kiwając ręką – musimy pogadać i to lepiej na osobności. Po paru minutach spaceru wśród zrujnowanych budynków znajdujących się po drugiej stronie drogi, hauptmann zaczął powoli wykładać sytuację na jaką się zanosiło. - Amerykanie mogą wkrótce próbować poszerzyć wyłom dokonany pod Avranches i to my stoimy im na drodze. Dokładniej rzecz ujmując to stoisz ty i twój czołg, Ludwic, oraz pluton moździerzy, który zajął pozycje w pobliżu twojego stanowiska. Wkrótce powinien dołączyć pluton zmechanizowanych grenadierów pancernych, ale nie wiem, kiedy to nastąpi. Twoim jedynym zadaniem, jeśli atak nadejdzie, będzie trzymanie przeciwnika z dala od skrzyżowania. Ono jest kluczowe dla komunikacji w tym rejonie. Rozumiecie? - Tak jest herr hauptmann! Skrzyżowanie nie może wpaść w ręce wroga. Co jednak z okolicznymi wzgórzami? One przecież kontrolują drogę na wschód w kierunku Argentan i centrum Francji. - O to się nie martw. Osobiście zajmę się zabezpieczeniem wzgórza na wypadek ataku, a teraz wracaj do swojej dziury i sprawdź cały sprzęt jeszcze raz. - Tak jest herr hauptmann!
*******
Przed bitwą
W sobotę 16 lutego wraz z Tufzogiem odbyliśmy bitwę w ramach systemu Flames of War w sklepie Wargamer w Warszawie. Potyczka odbywała się na 750 pkt. Z racji na niewielką ilość modeli jakimi w danym czasie rozporządzaliśmy, zdecydowaliśmy się nie grać na schematach pełnych kompanii, lecz na niewielkich związkach taktycznych o sile około połowy kompanii. Oto i nasze rozpiski (w nawiasach podaję liczebność w podstawkach i ewentualne szczegóły wyposażenia poszczególnych oddziałów): Kubbek – kompania grenadierów pancernych
  • Dowództwo kompanii (2 podstawki), zespół przeciwpancerny wyposażony w Panzershrecki (1 podstawka)
  • Pluton zmechanizowanych grenadierów pancernych (7 podstawek piechoty i 4 transportery opancerzone), grupa dowodzenia plutonu ma Panzerfausty
  • Niepełny pluton moździerzy (5 podstawek)
  • Czołg Tygrys I
Tufzog – kompania pancerna
  • Dowództwo kompanii (2 czołgi Sherman)
  • Pluton czołgów (3 czołgi Sherman)
  • Pluton zmechanizowany piechoty (4 podstawki piechoty, moździerz [1 podstawka], 3 zespoły przeciwpancerne z Bazookami [3 podstawki], 2 zespoły z LKMami [2 podstawki], armatka przeciwpancerna 37mm [1 podstawka],4 transportery opancerzone)
  • Pluton zwiadu zmechanizowanego (samochód opancerzony M8 Greyhound, 2 jeepy, moździerz [1 podstawka])
Dodatkowo powyższym siłom alianckim dodano zasady weteranów walk we Włoszech, co czyni z nich jednostki weteranów
Rozstawienie
*******
- Kapitanie – Taylor usłyszał w słuchawkach głos swojego radiotelegrafisty – zwiad melduje, iż dostrzegł jakiś ruch w pobliżu zabudowań na skrzyżowaniu z drogą Avranches-Argentan. - Powiedz im, żeby się gdzieś przyczaili i poczekali na nas. – odpowiedział nie namyślając się długo – Niech zajmą pozycję na skraju drogi i poczekają na piechotę zmechanizowaną. Pluton zwiadu wyprzedzał o jakieś 2 km główną kolumnę 5 Shermanów oraz kilku transporterów opancerzonych. Taylor miał zamiar okrążyć łukiem z jednej strony zabudowania pojazdami zwiadu oraz piechotą, a z drugiej swoim zgrupowaniem czołgów, aby w ten sposób ominąć ewentualną zasadzkę zastawioną między budynkami. - OK, ruszajmy – krzyknął do interkomu, po czym cała kolumna ruszyła. „Gdzie jest ta cholerna piechota” powtarzał sobie w myślach von Werfen. Miała być tu już 3 godziny temu. Brak plutonu grenadierów pancernych martwił i irytował zarazem, bowiem z minuty na minutę narastało dudnienie dochodzące z północy, przechodzące powoli w rytmiczny warkot – Amies się zbliżali. W chwili, kiedy hauptman zastanawiał się nad wycofaniem swoich sił z rejonu walk, do tej ponurej melodii wojny włączyła się nowa, nieco lżejsza nuta. - Nareszcie – powiedział z wyraźną ulgą dowódca. Pluton grenadierów pancernych w końcu przybył. Z pierwszego transportera wyskoczył dowódca oddziału, ale nie zdążył wypowiedzieć ani słowa, bowiem von Werfen zaczął szybko wydawać rozkazy. - Weźmie pan swój pluton i zajmie tamte budynki – powiedział wskazując na ruiny znajdujące się przy skrzyżowaniu – ma pan skoncentrować ogień na zachodnim podejściu pod wzgórze tak, aby nieprzyjaciel nie mógł się na nie dostać. Zrozumiano? - Tak jest! – były to pierwsze i zarazem ostatnie słowa jakie von Werfen usłyszał od tego żołnierza. - No to do roboty! – wrzasnął, aby przekrzyczeć warkot silników transporterów piechoty, po czym udał się na swoje stanowisko dowodzenia w pobliskim lesie.
*******
Przyjęliśmy przed rozstawieniem, że punktami strategicznymi, które jednostki miały zająć, będą skrzyżowanie dróg oraz wzgórze na wschodzie kontrolujące drogę w kierunku południowo-wschodnim. Z uwagi na fakt, iż kompania pancerna miała ścierać się z kompanią piechoty, zgodnie z zasadami przyjęliśmy, że bronić będą się Niemcy, zaś atak przeprowadzą Amerykanie. W związku z tym musiałem jako obrońca rozstawić się pierwszy. Uznałem, iż największe pole ostrzału (armata Tygrysa ma zasięg 40 cali, a Shermana tylko 32 cale) oraz dobrą widoczność, da mojemu Tygrysowi wystawienie na zachód od niewielkiego wzgórza, dzięki czemu będę mógł spokojnie kontrolować podejście do skrzyżowania. Pluton moździerzy zajął pozycje za wzgórzem w centrum mojej strefy wystawienia, aby jak najlepiej wykorzystać duży zasięg (40 cali) bombardowania mojej niewielkiej artylerii. Dwaj obserwatorzy artyleryjscy rozpoczęli grę na pozycjach umożliwiających dogodną obserwacją pola bitwy (jeden na wzgórzu przez moździerzami, a drugi w lesie razem z grupą dowodzenia). Grupa dowodzenia wraz z oddziałem Panzerschrecków przyczaiła się w lesie czekając na nieprzyjaciela i mając baczenie na pobliskie wzgórze, będące drugim celem do zajęcia. Ostatni pluton (zmechanizowanych grenadierów pancernych) rozpoczął grę w transporterach opancerzonych, pomiędzy grupą dowodzenia, a moździerzami. Tufzog wszystkie swoje Shermany wystawił w pobliżu lasu w północno-zachodniej części pola bitwy, mając nadzieję na jak najbezpieczniejsze podejście pod pozycje zajmowane przez mojego Tygrysa Z kolei zmechanizowana piechota rozpoczęła grę podobnie jak niemiecka na pojazdach, zajmując stanowiska niedaleko lasu chroniącego ją przed ostrzałem. Tak samo zrobił pluton zwiadu, który korzystając z zasad oddziału rozpoznania, jeszcze przed rozpoczęciem bitwy zmienił zajmowaną pozycję (przesuwając się o 6 cali) i wjechał niemal do samego zagajnika.
Starcie
*******
- Kierowca! Naprzód na mój sygnał! – powiedział do interkomu Taylor po czym wychylił się z włazu i krzyknął do pozostałych dowódców czołgów – Dobra! Idziemy szykiem 2-3 do zabudowań! Skrzydłowi mają mieć oczy dookoła głowy i niech szczególnie zwracają uwagę na budynki! Nie chcę, żeby ktoś głupio dostał z Pancerfausta w zad, bo ktoś się zagapił! Zrozumiano?! - Tak jest! - Sie wie! - Zrozumiano! - Ta, wiadomo! - To do wozów i skopmy parę Szwabskich tyłków! – podsumował „odprawę” Taylor po czym jego głowa zniknęła we włazie czołgu. Po chwili radiotelegrafista dał mu znać, iż piechota oraz zwiad już ruszyły w kierunku zabudowań i jak na razie nie napotkały oporu. - Nie każmy zatem na siebie czekać. Joe! Do roboty! Jedziemy!
*******
W wyniku rzutu na pierwszeństwo zaczynać mieli Alianci. Wszystkie plutony ruszyły linią w stronę niemieckich pozycji wykorzystując przy okazji każdą możliwą osłonę terenową. Załoga samochodu pancernego Greyhound zdążyła już wypatrzeć pierwszego obserwatora artyleryjskiego z plutonu moździerzy, w którego stronę posłała kilka pocisków oraz serię z karabinu maszynowego. Obserwator padł martwy, zanim zdołał przekazać jakiekolwiek informacje o pozycjach wroga żołnierzom za wzgórzem. Pierwsza krew została przelana.
*******
Wzgórek zadrżał. Nie minęła minuta jak zaczęły z niego spadać gałęzie i inne elementy listowia a potem osypywać się ziemia. Pagórek niemal eksplodował, kiedy Tygrys ruszył zostawiając za sobą gałęzie wcześniej służące jego zamaskowaniu. „Jestem pewien, że coś tam się ruszyło. Co prawda tylko kątem oka, bo wizjer ustawiony był w kierunku drogi, ale po lewej coś na pewno się ruszyło” – powtarzał sobie bez przerwy Ludwic. - Ustaw maszynę tak, żebyśmy frontem byli w kierunku drogi – powiedział prowadzącemu czołg. Po chwili operator karabinu maszynowego Walkenchaim krzyknął z przejęciem. - Achtung! Panzer! Cała masa Shermanów! Mamy je jak na widelcu! - Nie podniecaj się tak Kurt! – zgasił nowego członka załogi dowódca – 6 stopni w lewo, 2 w dół! Jak tylko namierzysz strzelaj! Ludwic nauczył się przez ostatnie miesiące, że strzelanie z czołgu jest jak strzelanie z karabinu snajperskiego, trzeba być spokojnym i precyzyjnym. Jedyną różnicą była broń, z której się strzało i jej kaliber.
*******
Tura Niemców zaczęła się od wylosowania zasady specjalnej przez czołg typu Tygrys.
Notka o zasadach Załogi czołgów typu Tygrys to elita elit Wehrmachu. Maszyny te otrzymują jedynie prawdziwi asi pancerni. W związku z tym przed grą każdy pluton Tygrysów rzuca kością k6 i otrzymuje jedną z 6 zasad specjalnych (odpowiednio: ulepszony ruch szturmowy [o tym dalej], lepsze zdolności trakcyjne, wyjątkową odwagę, lepszą celność, lepszą szybkostrzelność, dowódca plutonu losuje dwie zasady z powyższych zaś reszta plutonu jedną z nich).
W wyniku rzutu załoga Tygrysa poczuła się niezwykle zmotywowana do walki i jest gotowa poświęcić życie dla Fatherlandu. Widząc próbę manewru oskrzydlającego Tygrys zareagował przesuwając się niemal w sam róg pola bitwy, mając w ten sposób czystą linię strzału do nadciągających Shermanów. Ruszywszy się, mógł oddać tylko jeden strzał i to trafiający dopiero na 5+. Ogień był jednak celny i załoga Shermana nie mała żadnych szans na przeżycie w starciu z potęgą długolufowej armaty kalibru 88 milimetrów. Pierwszy z Alianckich czołgów wyleciał w powietrze. W międzyczasie pluton moździerzy wstrzelił się w pozycje zajmowane przez transportery opancerzone US Army, nie czyniąc im jednak szkód poza przygwożdżeniem załóg. Równocześnie zmechanizowani grenadierzy pancerni przygotowywali się do opuszczenia pojazdów zaparkowanych za jednym ze zrujnowanych budynków, chroniąc się przed ostrzałem ze strony plutonu zwiadu, który mógł skutecznie wyeliminować wozy z akcji, przy okazji likwidując piechotę znajdującą się na pokładzie. Po zakończeniu ostrzału jednostki niemieckie przystąpiły do prób wykonywania ruchu szturmowego (ang. Stormtrooper move).
Notka o zasadach W Flames of War każdą nację cechują specjalne zasady. Amerykanie mają czołgi wyposażone w specjalne stabilizatory nie ograniczające ich strzelania w czasie ruchu oraz doktryny zmuszające piechtę do wytężonego biegu. Brytyjczycy są mistrzami artylerii i nie łatwo ich wyrzucić z zajmowanego terenu. Włosi z kolei przed każdą bitwą muszą losować swoje wyszkolenie i morale (ach ta sławna i odważna Forca Italia). Niemcy zaś poznali zasady Blitzkriegu, co powala im dokonywać ruchów w fazie szturmu po zdaniu testu umiejętności.
*******
- Cholera, Tygrys na dwunastej! – wrzasnął do interkomu Taylor – W lewo i między budynki! To nasza jedyna szansa! Maszyny skręciły ostro kierując się między ruiny. Przez wizjer dowódca kompanii widział jak piechota opuszcza transportery opancerzone i szykuje się do otwarcia ognia. Po chwili halftracki zawróciły, kierując się z powrotem na północ.
*******
Widząc naprzeciw siebie Tygrysa, Shermany ostro skręciły kierując się między budynki i w stronę niemieckich transporterów piechoty. Widząc tylko jednego z nich zdecydowały się posłać cały ostrzał w jego stronę, co spowodowało wielokrotne trafienia, czego cienki pancerz nie był w stanie wytrzymać. Maszyna eksplodowała z hukiem. Pozostawało tylko pytanie, czy grenadierzy pancerni, którzy nadal byli wewnątrz pojazdu przetrwają i zdążą opuścić pojazd (o przeżyciu decydował rzut k6, na 5+ udany). Niestety Niemcy nie mieli szczęścia i żołnierze wewnątrz pojazdu zginęli zanim zdołali oddać pierwszy strzał. Podczas, gdy amerykańskie czołgi mściły się na niemieckiej piechocie za zniszczenie ich maszyny, piechota aliantów opuściła pojazdy i odesłała je na tyły (maszyny opuszczają grę i nie liczą się do strat plutonu), po czym przygotowała się do otwarcia ognia. Pluton zwiadu manewrował w stronę wzgórza i pierwszego celu strategicznego tej potyczki, jednocześnie otwierając ogień w kierunku wrogich transporterów piechoty, który był jednak nieefektywny.
*******
Pluton oberfeldwebela Schmidta szybko opuszczał transportery, które dowiozły jego oddział na pole walki. Na chwilę przystanął przyglądając się jednej z płonących maszyn. Ponad połowa grenadierów z drugiej drużyny nie żyła, a ich ciała zaścielały pobliże wraku. - Wszyscy do środka! Jazda! – szybko krzyknął do pozostałych żołnierzy - Karabiny maszynowe mają zająć się przeciwnikiem i osłaniać przenoszenie rannych! Z życiem! Żołnierze nie zwlekali. Część od razu wskoczyła w ruiny, a kilku zaczęło pomagać rannym z drugiej drużyny. Schmidt obrócił się w stronę lasu, gdzie spodziewał się grupy dowodzenia. Miał nadzieję, że sygnały o zajęciu pozycji, które dawał rękami zostaną zauważone. Nie wiedział, iż von Werfen rozkazał przesunąć swój oddział bardziej w głąb lasu, czekając na nieprzyjaciela.
*******
Piechota niemiecka szybko opuściła wciąż sprawne pojazdy po czym bez większej zwłoki wkroczyła do budynku wiedząc, iż nie łatwo będzie ją stamtąd wyrzucić. Niestety był to już oddział osłabiony, co wiązało się ze stratami zadanymi przez wrogie czołgi i liczył sobie obecnie tylko 4 podstawki (zwane również standami) piechoty (z 7 pierwotnych) oraz dowództwo plutonu. Po wysadzeniu piechoty transportery opancerzone zajęły pozycje na rogu budynku i rozdzieliły ogień pomiędzy pluton piechoty a pluton zwiadu zmechanizowanego. Pozostałe przy życiu dwie maszyny wyposażone w karabiny maszynowe biły po amerykańskiej piechocie, zaś pojazd dowództwa wyposażony w armatkę 37mm skoncentrował swój ogień na plutonie zwiadu mając nadzieję na szybkie wyeliminowanie groźnego Greyhounda z gry. Niestety ostrzał w obu przypadkach okazał się niecelny lub nie powodujący większych szkód. Lepiej spisały się załogi moździerzy, które celnym ostrzałem unieszkodliwiły armatę przeciwpancerną dołączoną do plutonu piechoty alianckiej oraz jeden stand piechoty, równocześnie przygważdżając cały oddział do ziemi. Widząc manewr Shermanów Tygrys ruszył w pościg za nimi, lecz z racji swojej niewielkiej szybkości musiał otworzyć ogień z bardzo trudnej pozycji. Zaskakująco atak okazał się celny i druga maszyna Amerykanów zmieniła się w płonącą kupę metalu.
*******
- Ten Tygrys nas wykończy! Nie mamy pieprzonych szans! – Taylor słyszał w słuchawkach głos dowódcy maszyny, która jako jedyna pozostała z plutonu Shermanów - Zbierajmy się stąd i to szybko! - Zamknij się! – warknął dowódca kompanii – Jesteśmy od niego szybsi i to w terenie, gdzie nie liczy się zasięg armaty. Jedziemy dalej na wschód!
*******
Shermany, których w tej chwili było już tylko trzy (dwa grupy dowodzenia oraz jeden ze zwykłego plutonu, którego liczebność spadła poniżej 50%, ale przez większość bitwy dzielnie zdawał testy morale) kontynuowały swoją ucieczkę w stronę centrum pola walki, kończąc swój ruch niemalże naprzeciwko zrujnowanego budynku, który zajmowały 2 drużyny grenadierów pancernych. Mając do dyspozycji łącznie 3 armaty 75 mm (dzięki stabilizatorom każda dawała dwie kości ostrzału) oraz 6 karabinów maszynowych Tufzog miał nadzieję zmieść oddział niemieckiej piechoty z powierzchni ziemi. Ogień był morderczy, lecz straty wśród Niemców były niewspółmiernie małe – stracono tylko 2 standy piechoty. Do ostrzału pozycji nieprzyjaciela włączyła się piechota amerykańska wnosząc swoje 2 karabiny maszynowe (łącznie 10 kości) oraz inne wyposażenie takie jak bazooki oraz moździerze. Ten huragan ognia nie dał jednak wymiernych efektów poza przyciśnięciem do ziemi całego plutonu. Inne zadanie w tym czasie wykonywał pluton zwiadu, który zajął pozycje na szczycie wzgórza. Z tego miejsca bez przeszkód można było prowadzić ostrzał w kierunku nieprzyjacielskich pojazdów opancerzonych, które dotąd kryły się za ruinami i prowadziły ostrzał korzystając z Stormtrooper move. Tym razem było inaczej. Pocisk wystrzelony z Greyhounda trafił jeden z wrogich halftracków roznosząc go na kawałki. Był to znaczący moment dla całej bitwy, bowiem grenadierzy pancerni zostali sprowadzeni poniżej 50% swego stanu wyjściowego co oznaczało, iż będą musieli zdawać testy morale, aby kontynuować walkę.
*******
- Wynośmy się stąd! – wrzeszczał do ucha Schmidtowi strzelec karabinu maszynowego – Amies kompletnie zburzą ten dom i nas w nim pochowają! Schmidt milczał. Zastanawiał się co począć. Możliwe, że byli otoczeni, bo kolejny transporter opancerzony przy drodze wyleciał w powietrze – słyszał eksplozję i widział słup czarnego dymu przez zniszczony dach. Weteran walk na froncie wschodnim rozważał wiele możliwości. Jeden z żołnierzy niósł pancerfausta i dowódca zastanawiał się czy nie podjąć samobójczej, jak mniemał, próby ataku na pobliskie czołgi, aby odwrócić uwagę od jego wycofującego się oddziału. Szybko jednak zaniechał tego pomysłu. Karabiny maszynowe rozniosłyby oddział wypadowy na strzępy zanim zdołałby cokolwiek zrobić. W tej chwili dowódca spojrzał na wnętrze pomieszczenia w którym się znajdował. Miał 13 ludzi zdolnych do walki z czego część była lekko ranna. Reszta nie żyła, konała lub była ciężko ranna, a wokół nich robił co mógł sanitariusz. - Gdzie jest Hans? – spytał sanitariusza, gdy ten się odwrócił, aby opatrzyć mu rękę – Gdzie jest drugi sanitariusz? - Nie żyje. – powiedział cicho żołnierz wyjmując z torby podręcznej bandaż i wskazując na leżące pod ścianą ciało, którego twarzy nie sposób było rozpoznać. – Co robimy? Długo tak nie wytrzymamy. - Musimy się utrzymać. Jeśli tylko udałoby się odgonić te przeklęte czołgi to byśmy się utrzymali. Musimy się utrzymać. – powtórzył jeszcze raz Schmidt, po czym odwrócił się w stronę okna i puścił serię z pistoletu maszynowego.
*******
Tygrys nadal podążał śladem Shermanów. Ustawiwszy się na dogodnej pozycji oddał strzał w pluton dowodzenia, lecz pocisk chybił. Resztka grenadierów pancernych zajmujących budynek zdała testy morale dzięki czemu nie dość, że się nie wycofała z zajmowanych pozycji to jeszcze odpowiedziała ogniem. Niemieckie transportery opancerzone przypuściły ostrzał w kierunku plutonu zwiadu skupiając swój ostrzał na Greyhoundzie, ale żaden pocisk nie uczynił większych szkód.
Zadanie którego nie wykonały halftracki przejęła grupa dowodzenia kompanii, która zajęła wysunięte pozycje na skraju lasu. Drużyna przeciwpancerna wyposażona w Panzerschrecki oddała strzał w kierunku alianckiego samochodu pancernego niszcząc go na miejscu, co było znacznym ciosem dla amerykańskiej flanki oraz zdolności bojowych samego plutonu zwiadu (pozostały tylko 2 jeepy oraz drużyna obsługująca moździerz). W czasie ruchu szturmowego Tygrys zajął pozycje dogodne zarówno do kontynuowania pościgu za wrogimi czołgami jak i do ewentualnego wsparcia jednostek na prawej flance jadąc drogą na wschód, zaś pojazdy opancerzone cofnęły się za budynek.
*******
Porucznik Roland „Mac” McRaben zastanawiał się, ile te Szkopy jeszcze wytrzymają na tym zapomnianym przez Boga skrzyżowaniu i w tym cholernym budynku, który blokował jemu oraz jego ludziom dostęp do skrzyżowania. - Peterson! – krzyknął do operatora karabinu maszynowego – ogień bardziej na lewo! - Robi się! Przyglądał się przez chwilę Shermanom, które posyłały w zabudowania pocisk za pociskiem, po czym odwrócił się w stronę wzgórza. - Sierżancie Moody! - Tak jest!? - Moździerz ma otworzyć ogień w sam dom, a potem przenieść ogień na jego tyły! - Tak je… W momencie kiedy sierżant kończył odpowiadać coś eksplodowało 15 metrów od McRabena. Siła podmuchu zwaliła go na ziemię. Przez chwilę był ogłuszony. Leżał i wpatrywał się w linię utworzoną przez jego pluton. Po chwili podbiegł do niego sierżant Moody. - Mac, wszystko w porządku? Mac?! - Pfeftan taf wzescec… - CO?! Porucznik odwrócił się na bok po czym wypluł krew zmieszaną ze śliną i kawałek swojego zęba. - Powiedziałem, żebyś przestał tak wrzeszczeć, bo rozumiem. - Aha, przepraszam, co to do cholery było? - Niemiecka 88-ka. Patrz – powiedział wskazując ręką. Spomiędzy filarów domu zaczęła się wyłaniać długa lufa a następnie wieżyczka o charakterystycznym kształcie. Kształcie charakterystycznym dla Tygrysa. - Niech chłopcy z bazookami gdzieś się przyczają. Musimy mu przynajmniej napędzić stracha gdyby chciał tu podjechać – zaczął mówić dowódca – ale mam nadzieję, że połasi się na czołgi i to da nam szansę go dopaść…
*******
Shermany kontynuowały swój marsz na wschód skutecznie uciekając wrogiemu Tygrysowi, ruch swój kończąc pomiędzy budynkiem zajmowanym przez grenadierów pancernych, a podejściem do wzgórza. Wszystkie trzy wieże obróciły się w kierunku lasu zajmowanego przez niemieckie dowództwo kompanii.
*******
- Herr hauptmann! Uwaga! Czołgi! Na ziemię! – krzyczał biegnąc przez zagajnik leutnant Kurtz – Kryć się! Wokół zaczęły eksplodować pociski, a listowie przecinały serie z karabinów maszynowych. Żołnierz biegnący za Kurtzem padł zabity na miejscu skoszony serią. Von Werfen dostrzegł jeszcze jak wśród grupy przeciwpancernej eksploduje jeden z pocisków. Nie widział, aby potem ktoś podniósł się z tamtego miejsca. Niemal równo z chwilą, gdy przypadł do niego leutnant pociski zaczęły się rozrywać wśród nich. Dowódca kompani poczuł kilka szarpnięć, a następnie niezmierną słabość. Spojrzał na swój oficerski, czarny płaszcz. Były w nim trzy dziury. Niemal bezwładnie osunął się trąc plecami o stojące za nim drzewo.
- Herr hauptmann? – patrzył się na niego przerażony Kurtz – Sanitariusz! Szybko! Dowódca ranny! Sanitariusz! Ten jednak nie żył. Był przy drużynie przeciwpancernej kiedy uderzył tam pocisk, ale zastępca von Werfena tego nie wiedział. - Ty! Choć tu i pomóż mi – krzyknął do kulącego się w zagłębieniu terenu żołnierza. - Nie mogę, herr leutnant, urwało mi dwa palce – powiedział spokojnie. - To nie powód, by nie pomóc swemu dowódcy! – wykrzyczał mu niemal w twarz Kurtz – pomóż mi, albo wszyscy tu zginiemy! Żołnierz z wyraźnym trudem się podniósł i chwycił dowódcę za ramię. Kurtz chwycił drugie. Udało im się odwlec hauptmanna o jakieś 30 metrów, aż na skraj zagajnika. Von Werfen był nienaturalnie blady, a jego rany krwawiły obficie. - Tu poczekamy, aż Amies przestaną strzelać w tym kierunku, a potem przeskoczymy do następnego zagajnika i poszukamy ciężarówek plutonu moździerzy, żeby zawieźć hauptmanna do szpitala polowego. - A co z dowództwem? Pan teraz dowodzi. Powinien pan zostać. Kurtz spojrzał w kierunku płonących transporterów opancerzonych i budynku w którym bronili się grenadierzy Schmidta. - Teraz los bitwy zależy tylko od Ludwica i jego czołgu. Haupmann Joachim von Werfen nie miał szans przekonać się o losach bitwy. Skonał wykrwawiwszy się na śmierć w ciężarówce jadąc drogą, której miał bronić. Został później pośmiertnie odznaczony Żelaznym Krzyżem drugiej kategorii za wybitne talenty dowódcze i niezwykłe męstwo na polu walki.
*******
Ogień skierowany w kierunku dowództwa niemieckiego był morderczy. Mimo osłony jaką dawał las oraz świetnego wyszkolenia żołnierzy niemieckich zniszczona została drużyna przeciwpancerna oraz jedna podstawka grupy dowodzenia. W lesie przy życiu został tylko jeden stand dowództwa (nastąpił „break”, ponieważ utracono ponad połowę standów) Jeepy stojącena wzgórzu wycofały się nieco zajmując pozycje w bezpośrednim pobliżu środka wzgórza, aby móc w turę dotrzeć do jednego z celów strategicznych bitwy. Piechota nadal kontynuowała ostrzał Niemców okupujących budynek, przygważdżając ich do ziemi, ale nie czyniąc im większych szkód.
*******
- Herr Oberfeldwebel, skończyły mi się środki medyczne – sanitariusz powiedział na tyle cicho, aby tylko Schmidt go słyszał – Jeśli szybko nie ewakuujemy rannych to ten dom zmieni się w jedną wielką kostnicę. Dowódca wpatrywał się w swój pistolet maszynowy. Ważył słowa, które miał za chwilę wypowiedzieć. Nie chciał wywołać paniki w oddziale, ale sytuacja stawała się krytyczna. - Przygotuj rannych do wymarszu. Niech ci, którzy potrafią jeszcze chodzić pomagają tym niezdolnym. Reszta ma utrzymać swoje pozycje, aż na mój sygnał zaczniemy się wycofywać. - Dobrze. - Bądź przygotowany, że możemy być niemal otoczeni – zauważył dowódca – Moździerze się nie odzywają – mruknął – a to może znaczyć, że zostaliśmy tylko my i Tygrys.
*******
Schmidt się mylił. Moździerze nadal zajmowały wyznaczone im pozycje jednak ich ostrzał poza przygważdżaniem piechoty, która łatwo zdawała testy męstwa nie czyniły większych szkód przeciwnikowi. Grenadierzy pancerni nadal zajmowali wyznaczone im pozycje podczas gdy transportery opancerzone w desperackiej próbie ucieczki jak najdalej od wrogich czołgów zakończyły swój ruch pomiędzy zrujnowanymi budynkami. Ich ostrzał podobnie jak i samych piechurów był jednak nieefektywny, bowiem mimo wielokrotnych trafień Amerykanie łatwo zdawali wszystkie rzuty obronne. Tygrys znajdujący się obecnie niemal na samym środku skrzyżowania ruszył drogą na wschód mijając palące się halftracki piechoty i oddając strzał z dość trudnej pozycji (Shermany zasłaniał jeden z wraków co utrudniało ostrzał). Po raz kolejny ostrzał okazał się nieefektywny. W tej turze również, żaden z ruchów szturmowych nie powiódł się, co miało się zakończyć tragicznie dla SdKfz 251/10.
*******
- Czy to cholerstwo się od nas nie odczepi – mruczał Taylor spoglądając na Tygrysa po czym powiedział do interkomu – Wszystkie czołgi za moją maszyną. Musimy się od niego oderwać! Shermany niemal w miejscu zawróciły kierując się w stronę zabudowań. Z rozpędu niemal wpadły na lawirujące tam niemieckie transportery piechoty. - A to ci dopiero. Wyszły nam na powitanie. No to nie możemy być niewdzięczni. Ognia!
*******
Amerykańskie czołgi starając się umknąć wrogiemu Tygrysowi przesunęły się w stronę lasu i rejonu skąd przyjechały równocześnie otwierając ogień do stojących tam halftracków, które po chwili były już tylko dymiącymi szczątkami pojazdów opancerzonych. W międzyczasie nieoczekiwanie dla obu stron piechocie nie udało się odpinnować (pinn – przygwożdżenie do ziemi) co spowodowało, iż jej możliwości prowadzenia skutecznego ognia zostały znacznie ograniczone oraz nie mogła się poruszać. Był to duży cios dla Aliantów, którzy mogli w tej turze przejść do szturmu na pozycje zajmowane przez grenadierów pancernych oraz unieszkodliwić Tygrysa, który byłby uwikłany w walkę z Shermanami.
*******
- Wszyscy ranni opuścili teren? – spytał się jeszcze raz dla pewności Schmidt - Tak jest. - Dobrze! Dwa karabiny maszynowe zostają i osłaniają odwrót reszty. Potem my osłaniamy ich. – powiedział dowódca – Karl, Peter, wy przy jednym , Johan i Gunter przy drugim. Jak rozpoczniemy ostrzał zacznijcie się zbierać. - Tak jest – kolejno mówili żołnierze wyznaczeni do roli tylniej straży oddziału. - To zacznijmy działać – zakończył Schmidt.
*******
Nie poszczęściło się grenadierom pancernym, którzy oblali test morale i wycofali się z pola bitwy. Ich ucieczka wiązała się z utratą 50% plutonów całej kompanii co zmuszało kompanię do testów morale. W tym momencie siłom Wehrmachtu przydała się zasada specjalna Tygrysa dzięki której wszystkie testy męstwa zdawane były przez niego na 2+. Bez problemu również test zdał pluton moździerzy. Tygrys jadąc na wstecznym biegu znów podjął próbę unieszkodliwienia alianckiego czołgu, która tym razem również zakończyła się niepowodzeniem. Z kolei pluton moździerzy kontynuował ostrzał pozycji wrogich żołnierzy przygważdżając do ziemi zarówno pluton zwiadu jak i pluton piechoty.
*******
- Kapitanie, co robimy? Ten Tygrys raczej się stamtąd nie ruszy. – Taylor słyszał w słuchawkach głos swojego zastępcy. - Chyba nie mamy innego wyboru. Musimy go dopaść i ugryźć go w tyłek. Tam ma słabszy pancerz. – skwitował całą sytuację dowódca. Cały ten pomysł mu się nie podobał, ale nie było alternatywy, aby szybko pchnąć ciężarówki przez to skrzyżowanie. Spojrzał przez wizjer. Droga z północy prowadząca do krzyżowania była zasłana wrakami pojazdów opancerzonych i czołgu, który został trafiony w czasie ich rajdu na wschód, ale i tak dało się nią przejechać. - Cokolwiek by się działo nie rozpraszajmy się zanim do niego nie podjedziemy. Potem niech każdy spróbuje zajść go od tyłu. Shermany ruszyły na spotkanie swego przeznaczenia…
*******
Piechota, która w ciągu trwania całej potyczki straciła raptem 2 standy oraz armatę przeciwpancerną w dalszym ciągu zalegała pod ogniem niemieckich moździerzy nie mogąc wesprzeć czołgów w ich ostatecznej próbie zajęcia skrzyżowania.
Kolumnę Shermanów prowadził czołg dowodzenia, a następnie pojazd zastępcy dowódcy. Kolumnę zamykała ostatnia maszyna z plutonu Shermanów (nadal dzięki bliskości dowództwa zdawała testy męstwa). Oddział zajął pozycje umożliwiające im ostrzał bocznego pancerza Tygrysa. Mimo, iż ogień otworzyły tylko dwa czołgi to trzy spośród czterech pocisków trafiły. Pozostawało pytanie czy gruby pancerz Tygrysa oprze się ostrzałowi armat kalibru 75 mm. Aby kompletnie zniszczyć niemiecką maszynę na rzucie obronnym co najmniej raz musiała wypaść jedynka. Tak się jednak nie stało. Czołg nadal stał w miejscu.
*******
- Amerykanie! Na dziewiątej! – zakomunikował swoim podwładnym Ludwic – Wieża 90 stopni w lewo! Szybko, zanim nas zajadą od tyłu! Dla Ludwica wieża obracała się niemal godzinami. Kiedy zajęła wyznaczoną pozycję jeszcze raz szybko sprawdził czy wszystko zostało dokładnie ustawione po czym dał rozkaz do otworzenia ognia.
*******
Moździerze widząc, iż walka rozgorzała niebezpiecznie blisko ich stanowisk widocznie postanowiły przegrupować się na nowych pozycjach, bowiem ich morale zrobiło kaputt, co spowodowało opuszczenie przez nich pola bitwy. W międzyczasie Tygrys zdecydował się otworzyć ogień (brak ruchu dał mu możliwość ostrzału dwoma kostkami). Niestety i tak musiał strzelać do nieprzyjaciela z pewnymi ograniczeniami, bowiem jego wieża obróciła się niedostatecznie wolno, aby strzelec mógł się dokładnie przymierzyć do otworzenia ognia. Niemniej pocisk 88-ki spenetrował pancerz jednego z pojazdów dowodzenia na trwałe eliminując go z gry.
*******
Kapitan John Taylor krztusił się dymem. Czół ogromny gorąc buchający z wnętrza pojazdu oraz swoje ciało, które odmawiało mu posłuszeństwa. Wiedział, że wrogi czołg ich trafił. Dziękował Bogu, że pocisk nie uderzył w zapas amunicji, bo inaczej byłoby już po nim, ale zastanawiał się ile czasu płomieniom zajmie ogarnięcie zgromadzonych pocisków i posłanie go do diabła razem z wrakiem jego czołgu. Ostatkiem sił podciągnął się i przetoczył przez otwór włazu. Od tej pory pomogła mu już tylko grawitacja. Niemal bezwładnie stoczył się z pancerza i głucho łupnął o ziemie. Teraz zaczął przyglądać się samemu sobie. Mundur stanowił tylko stertę szmat zwisających na ciele. Część była nadpalona w okolicach prawej nogawki. Zaczął wpatrywać się w swoją nogę. Nieco poniżej nadpalenia wystawał spory kawał metalu przypominający szpikulec do lodu. Rana obficie krwawiła pozostawiając czerwony ślad na trawie. „Cholera, dostałem” pomyślał z niedowierzaniem. „Skąd to się tu mogło wziąć? Chyba będę potrzebował trochę więcej niż tygodnia jaki major miał nam dać po powrocie”. Kompletnie nic mu się nie chciało. Nie chciało mu się leżeć ani siedzieć, nie chciało mu się krzyczeć z bólu, choć był on niemal nie do zniesienia, nie chciało mu się patrzeć na tego cholernego Tygrysa, który go tak urządził ani na pole bitwy. Spojrzał w górę. Niebo było błękitne, a słońce już dawno minęło zenit. „Całkiem ładne miejsce” zastanowił się wyciągając papierosa i to nie byle jakiego, ale „Lucky strike’a”, którego chomikował na specjalną okazję, aż od lądowania na plażach. Powoli usiadł opierając się o gąsienice i koła swojego Shermana nie troszcząc się już ani o amunicję, która mogła eksplodować ani o Tygrysa, który słał na lewo i prawo pocisk za pociskiem. Dla kapitana był tylko on, papieros i błękitne niebo. Tak znaleźli go kilka godzin później żołnierze piechoty zmechanizowanej. Opartego o czołg z papierosem w dłoni. „Lucky strike” nie był zapalony. - Zazdroszczę mu takiej śmierci – powiedział porucznik Roland „Mac” McRaben. - Co pan mówi panie poruczniku – zdziwił się jeden z żołnierzy – proszę na niego spojrzeć! Dowódca miał niemal do kolana poparzoną dość mocno nogę. W dodatku wystawał z niej spory kawał metalu. Niemal cały tułów usiany był odłamkami. Z wnętrza ucha spływała krew, a twarz była oczadzona tłustym dymem. - Ta, ale spójrzcie na jego twarz – powiedział „Mac” Kapitan się uśmiechał. Był tylko on, papieros i błękitne niebo…
*******
Widząc szybko zbliżającą się porażkę dwa nadal sprawne czołgi zdecydowały się rozdzielić. Czołg z grupy dowodzenia zajechał Tygrysa od tyłu mając nadzieję ugodzić go w jego słabszy tylni pancerz, zaś maszyna plutonu Shermanów pozostała w miejscu aby prowadzić ostrzał stacjonarny.
Sherman plutonu czołgów oddał dwa celne strzały, lecz nie wyrządziły one żadnej szkody samej maszynie. Przyszła kolej na czołg grupy dowodzenia. Jeden pocisk okazał się kompletnie niecelny zaledwie ocierając się o bok niemieckiej maszyny, zaś drugi odbił się rykoszetem od pancerza.
*******
- No szybciej! Szybciej! – krzyczał Ludwic, ale wieża nadal obracała się swoim tempem. W wizjerze widział tył okrążającego go czołgu, ale nie mógł go dogonić. Jeden pocisk już posłał niecelnie trafiając w ruiny w oddali. Teraz nie chciał ryzykować chybienia.
*******
Nieprawdopodobnym zbiegiem okoliczności oraz za sprawą ograniczeń znów związanych z szybkością obracania się wierzy Tygrys chybił, nie rzucając na dwóch kościach minimum 4. Jedyne co było pocieszające dla załogi czołgu to fakt, iż nie ucieknie tak łatwo z pola bitwy.
*******
[/i]- Co tam się dzieje do diabła? – głośno zastanawiał się porucznik McRaben – Bawią się tam w kotka i myszkę? - Słucham, sir? – zapytał jakiś szeregowiec. - Nic takiego. – speszył się lekko „Mac”, ale natychmiast odzyskał wigor – W tej chwili ruszajcie cztery litery do tamtego budynku razem z resztą plutonu i macie tam być za trzy sekundy, bo inaczej osobiście będziesz kopał latryny do końca wojny! Zanim dowódca skończył mówić szeregowca już nie było.[/i]
*******
Plutonowi piechoty po wycofaniu się wrogich moździerzy nic nie stawało na przeszkodzie, aby posuwać się w kierunku skrzyżowania. Ostatecznie zajęli dogodną pozycję tuż przed frontem budynku okupowanego wcześniej przez grenadierów pancernych. Pluton zwiadu podjechał natomiast do szczytu wzgórza obejmując w posiadanie ten punkt strategiczny. Gorzej miała się sprawa czołgów. Ostatni z czołgów nie będących w sekcji dowódczej nie będąc już w zasięgu grupy dowodzenia zdecydował się wycofać z walki nie zdawszy testu męstwa. Jedyny w tej sytuacji czołg pozostający na polu bitwy postanowił się wycofać i poszukać schronienia wśród wraków zaściełających drogę oddając przy okazji strzały w kierunku Tygrysa, które jednak okazały się nieefektywne.
*******
- Ucieka! Ucieka! – cieszył się jak dziecko operator karabinu maszynowego - Spokojnie chłopcy – uspokajał podekscytowaną załogę Ludwic – jeszcze jeden celny strzał…
*******
Tygrys po raz kolejny zdając bez problemu test morale posłał dwa pociski w kierunku wycofującego się Shermana. Jeden z nich był śmiertelny. Amerykańska maszyna eksplodowała z hukiem rozsypując wokół metalowe szczątki. Po tym niemiecki Panzerkampfwagen VI w czasie ruchu szturmowego cofnął się, aby pozostawać poza zasięgiem alianckiej piechoty.
*******
- Mac, co robimy? Sami tego grata stąd nie ruszymy – zapytał sierżant Moody – Musielibyśmy mieć co najmniej armatę przeciwpancerną, a ten Szwab ustawił się tak, że nie sposób się do niego zbliżyć. - Ta, będziemy musieli poczekać do zmroku. Wtedy może nam się uda jeśli wcześniej nie przybędą posiłki. - Cholera, we Włoszech nie było takich problemów. Tam Fryce mieli co najwyżej działo kolejowe, które do nas waliło albo osiemdziesiątkę ósemkę, ale nie taką zamontowaną w bunkrze i to z kółkami jak teraz. - Nie przesadzaj Moody. On też nie wygląda, aby się do nas wybierał. Ustawimy linię obronną opartą o ten budynek jako osłonę przed jego ogniem i poczekamy do zmroku.
Ludwic patrzył przez peryskop na skrzyżowanie. Kompletnie nie nadawało się do użytku. Dojazd od północy zaściełały wraki i potrzeba by sporo czasu, aby doprowadzić je powrotem do stanu użyteczności. Dowódca był z siebie zadowolony. On i jego załoga unieszkodliwili 4 czołgów wroga nie tracąc własnego pojazdu. Co więcej zablokowali drogę, którą mogło się posuwać wrogie natarcie. Ludwic czuł jednak pewien niedosyt. - Przed zmrokiem będziemy musieli się stąd wynieść. – rzekł do swoich czołgistów – z całej kompanii na stanowiskach wytrwaliśmy tylko my i to dla nas chluba, ale w nocy nie będziemy w stanie oprzeć się wrogiej piechocie. Cała załoga nie odpowiedziała. - Poprosimy artylerię o położenie ognia na ten rejon po czym wycofamy się stąd. Mamy łączność z innymi kompaniami? - Tak jest! – odpowiedział radiooperator. - Dobrze. W takim razie zrobimy tak jak postanowiłem. – powiedział Milczał przez chwilę wpatrując się w ciało czołgisty opartego o jeden z nadpalonych wraków. - Jeszcze tu wrócimy – rzekł, nie wiedzieć czy bardziej do siebie czy do załogi.
*******
Po bitwie
Widząc, iż powoli czas otwarcia sklepu zbliża się do końca, a sytuacja na polu bitwy zakładała pat wraz z Tufzogiem zdecydowaliśmy o zakończeniu bitwy oraz przyjęliśmy, iż starcie zakończyło się sprawiedliwym remisem (alianci kontrolowali wzgórze, oś zaś skrzyżowanie).
Przemyślenia
Tufzog Pierwsza bitwa, kilka błędów, ale wynik moim zdaniem bardzo dobry. Te błędy to przede wszystkim odesłanie M3 na tyły po wyładowaniu plutonu piechoty, oraz atak na Tygrysa, osłabionymi już ilościowo, siłami pancernymi. Zapomniałem też, że czołgi M4A1 Sherman mają możliwość postawienia zasłony dymnej, co przynajmniej przez chwilę wyłączyłoby tego potwora z walki. W bitwie pojawiło się kilka przyjemnych dla mnie niespodzianek. Okazało się, iż najsłabsza teoretycznie jednostka, jest zabójczo skuteczna w eliminowaniu transporterów przeciwnika. Mowa tu o Cavalry Recon Platoon składającej się z M8 Greyhound, moździerza M2 i 2 Jeepów. Swoje zalety potwierdziła Armored Rifle Platoon. Jest to tak uniwersalnie wyposażony pluton, że jest on w stanie walczyć prawie z każdym przeciwnikiem (począwszy od piechoty, poprzez transportery, na lekkich czołgach kończąc). Z tego starcia już wiem, że w moich siłach zabrakło kilku elementów. Po pierwsze wsparcie artyleryjskie, niezależnie od tego czy będzie to M4 (105mm) Sherman, M7 Priest HMC czy M4 81mm MMC. Coś takiego pozwala na przytłoczenie plutonu przeciwnika ostrzałem, a zatem wyłączenie go przynajmniej na chwilę z walki. Po drugie jednostka, która będzie mogła wreszcie powalczyć z czołgami przeciwnika. Planuje umieścić w rozpisce trzy sztuki M4A1 (76mm) Sherman. Ich armata może skutecznie przebić pancerz ciężkich czołgów, takich jak wspomniany już wcześniej Tygrys. Albo zamiast nich spróbuje użyć plutonu niszczycieli czołgów M10 3” GMC lub M18 Hellcat GMC. Po trzecie do niszczenia piechoty już zamówiłem 3 sztuki M5 Stuart. Ten lekki czołg jest wprost stworzony do tego typu zadań. Kubbek Chrzest bojowy moich grenadierów pancernych mógł być lepszy, ale nie od razu Rzym zbudowano. Na przyszłość wiem czego unikać w grze, ale po kolei. Przeciwnik był bardzo wymagający i sporo kombinował, czego się nie spodziewałem - przykładem choćby wystawienie sił w ramach „Weteranów walk we Włoszech”. Miało to swoje znaczne konsekwencje dla późniejszej gry głównie z racji na fakt, iż Tufzog nie mógł wykupić swoim czołgom lepszych armat przeciwpancernych jak np. armata kalibru 76 mm, która mogłaby zagrozić mojemu jedynemu czołgowi. Miało ono i swoje dobre strony, bowiem wszystkie jednostki mojego przeciwnika miały status weteranów, a więc ciężej mi było je trafić (z plutonu piechoty zdjąłem w ciągu trwania bitwy tylko 3 standy). Sporym zaskoczeniem, była dla mnie niezwykła odporności Tygrysa oraz jego zdolności penetracji pancerza Shermanów co pozwalało mi niszczyć je w zasadzie z miejsca. Niestety zawiedli mnie grenadierzy pancerni, którzy jeszcze zanim w zasadzie weszli do walki byli już znacznie osłabieni. Sprawdził się natomiast pluton moździerzy, który pinnował wrogie jednostki oraz unieszkodliwił armatę przeciwpancerną wybijając jej załogę. Rozwijając swoją kompanię do pełnego stanu liczebnego na pewno będę wystawiał pełny pluton moździerzy (6 podstawek daje możliwość przerzucania rzutów na zranienia czego nie dawały 4 standy). Pośrednie wsparcie broniących się lub nacierających jednostek jest naprawdę przydatne szczególnie gdy dowodzi się kompanią piechoty. Poza tym prawdopodobnie zdecyduję się na drugiego Tygrysa jako wsparcie ogniowe piechoty oraz pluton działek przeciwlotniczych zdolnych zarówno osłaniać czołgi przed atakami lotnictwa sprzymierzonych jak i skutecznie razić piechotę nieprzyjacielską. To by było na tyle mili Czytelnicy. Mam nadzieję, że raport wam się spodobał i że zainteresowaliście się systemem Flames of War. Do zobaczenia na froncie!
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę



Czytaj również

Komentarze


Jeszcze nikt nie dodał komentarza.

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.