Eksperyment anioł - James Patterson

Lubię fantastykę dla młodzieży. Co prawda często opiera się ona na historii młodego człowieka obdarzonego niezwykłymi zdolnościami, ale na szczęście inwencja pisarzy nie wyczerpała się na idei dziecka-czarodzieja. Przykładem na to jest cykl Jamesa Pattersona Maximum Ride.

Pierwszy tom, Eksperyment "Anioł", skupia się na przedstawieniu nam niezwykłych bohaterów i ich otoczenia. Historia jest opowiadana przez Max, dziewczynkę, która wraz z piątką przyjaciół (Kłem, Iggym, Kuksem, Gazownikiem i Angelą) uległa mutacji wskutek eksperymentów genetycznych. Podobnie jak oni, ma ptasie skrzydła i potrafi latać. Kilka lat wcześniej dzieci uciekły ze Szkoły (tak nazywają laboratorium, w którym spędziły dzieciństwo). Po pewnym czasie spokoju znowu ścigają je zmory dawnych czasów – naukowcy oraz Likwidatorzy, czyli ludzie-psy, którzy zdają się żyć tylko po to, żeby gonić Max i pozostałych. Dzieci-ptaki zostają zmuszone do opuszczenia swojego domu. Zaczynają też stopniowo odkrywać coraz więcej szczegółów dotyczących ich pochodzenia i roli, jaką przeznaczyli im naukowcy.

Na początku powieści autor zastosował prosty chwyt, by przyciągnąć młodych czytelników. Jest nim wizja życia bez szkoły i nadzoru dorosłych. Oczywiście szybko wychodzi na jaw, że to złudne szczęście, ale haczyk zapewne zdąży już zostać połknięty. Zresztą cała opowieść jest snuta interesująco, głównie dzięki dynamicznej akcji i oryginalnemu pomysłowi na bohaterów. Często jednak irytuje. Denerwowało mnie przede wszystkim to, że Patterson nie zostawił czytelnikowi zbyt wiele miejsca na indywidualną interpretację faktów. Max po opisaniu jakiegoś swojego zachowania na ogół natychmiast dokładnie wyjaśnia swe motywacje, uzasadniając je konkretnymi cechami charakteru, co uniemożliwia czytelnikowi samodzielne poznawanie postaci.

Do listy wad Eksperymentu "Anioł" należy jeszcze dopisać to, że autor jest mistrzem nie tylko budowania, lecz i burzenia napięcia towarzyszącego lekturze. Są momenty, kiedy powieść naprawdę wciąga, ale nagle pojawia się bezsensowne wtrącenie, które zupełnie wybija z rytmu akcji. Dla przykładu: "Wiatr rozplatał mi warkocz; długie pasma włosów smagały mnie po twarzy, co było okropnie denerwujące. Zapamiętaj: zetnij włosy". Max przecież ma już to wszystko za sobą – skąd zatem takie użycie czasu teraźniejszego? Do tego zdarzają się koszmarne zdania, na przykład "Pewnie dzieli ten dom z dwojgiem troskliwych rodziców i jeden koma sześć rodzeństwa". Wynika to być może ze sztucznej stylizacji języka Max na fajny, młodzieżowy – autor (tłumaczka?) wyraźnie sobie z nią nie radzi. Dlatego o wiele lepiej czyta się kilka rozdziałów pisanych w trzeciej osobie.

Niemniej książka nie jest pozbawiona zalet. Jedną z nich jest wciągająca akcja, drugą – ironiczne podejście bohaterów do ptasiej części ich natury. Podobało mi się zwłaszcza stwierdzenie, że popcorn na śniadanie to "jak ptasia karma, ale z zachowaniem szacunku dla siebie". Bardzo dobra jest także wspomniana już oryginalna kreacja bohaterów. Co do wydania, to na plus można zaliczyć oprawę graficzną, na minus – literówki.

Podsumowując, autor mógł niejedno zrobić lepiej. Na przykład staranniej poprowadzić narrację lub zrezygnować z narratora pierwszoosobowego, który w tym wypadku zamiast uprawdopodabniać historię, czyni ją sztuczną. Pochwalić za to należy pomysł na cykl oraz sposób odkrywania kolejnych wątków dotyczących eksperymentu. Książka skierowana jest do młodzieży i myślę, że się jej spodoba. Dla starszych i bardziej wymagających może być przyjemną rozrywką, ale z pewnością mogą żyć z czystym sumieniem, nie znając jej. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę