Demonomania

Pierce Moffet powoli zbliża się do rozwiązania zagadki ostatnich tekstów Fellowesa Krafta. Cały czas próbuje zrozumieć to, co tamten chciał przekazać, które z tajemnic świata odkrył i jakie oblicza historii poznał. Poszukiwanie odpowiedzi na setki pytań pozostawionych przez pisarza nie jest łatwe – tym bardziej, że nasz bohater ma poważne problemy osobiste. Musi radzić sobie z przedziwną kobietą, którą pokochał, psychicznymi problemami jednej z najbliższych przyjaciółek oraz szaleństwem ojca. Dæmonomania jest ostatecznym starciem Moffeta z wewnętrznymi demonami, a wynik tej walki może okazać się sprawą kluczową dla jego świata.

Dæmonomania jest kolejnym po Samotniach oraz Miłości i śnie spotkaniem z inną historią ludzkości, którą Crowley kreuje w każdym kolejnym zdaniu swych tekstów. Początkowo książka sprawia wrażenie realistycznej powieści obyczajowej: ot, zwykły, szary facet w średnim wieku, nie bardzo wiedzący, co ma robić w życiu, poszukuje swego miejsca. Ci, którzy nie pamiętają poprzednich tomów cyklu, mogą poczuć się zdziwieni, gdy w Dæmonomanii pojawią się John Dee, Edward Kelley i Giordano Bruno – magowie sprzed setek lat, żyjący w świecie całkowicie nieprzystającym do naszego. To ostatnie jest kluczową kwestią całego Aegiptu – inność wizji Crowleya od znanej nam rzeczywistości. Różnice między światem a uniwersum Dæmonomanii przedstawiane są z niesamowitą subtelnością: zbieg okoliczności, który w zwykłym świecie byłby niemożliwy, jakiś dziwny symbol na granicy postrzegania, jakieś nieznane nikomu słowo. Dopiero kiedy próbuje się dokonać syntezy tego wszystkiego, co Crowley stworzył, można zauważyć, iż udało mu się wykreować coś niesamowitego, pozostawić w czytelniku odczucie niezwykłości

Dæmonomania jest tomem cyklu, w którym wszystko się komplikuje. Pierce nie może żyć w oderwaniu od świata, musi wrócić do rzeczywistości, choć zdaje się, że Aegipt już przejmował nad nim władzę, że Pierce’owi bliżej było do Johna Dee i aniołów niż jego rzeczywistych przyjaciół. Tym, co ostatecznie wyrywa go z dziwacznego stuporu, jest przymus walki z Powerhouse International, sektą ingerującą w życie każdego człowieka bliskiego Moffetowi. Nasz bohater stara się pomóc Rose, szczególnie gorliwej neofitce, ale wie, że jego walka jest z góry przegrana; musi też wspierać Rosie, nie radzącej sobie w bitwie o własną córkę. Crowley, podobnie jak w poprzednich tomach cyklu, odnajduje kolejne perspektywy, z których pokazuje zachowanie Pierce’a, pozwalające mu na jeszcze lepsze opisanie Moffeta. Nie potrafię sobie wyobrazić tekstów, pozwalających poznać jakiekolwiek postaci tak dokładnie, jak ma to miejsce w Aegipcie. Samotnie, Miłość i sen oraz Dæmonomania sprawiają, że historia Pierce’a staje się dokładną biografią – tyle że jej akcja ma miejsce w całkiem innym świecie.

Dæmonomania jest powieścią, która absolutnie zaspokoiła moje potrzeby estetyczne. Długo czekam na polskie przekłady kolejnych tekstów Crowleya, ale zawsze wypatruję ich z wytęsknieniem – już pierwszych kilka zdań wprowadza mnie w niesamowity nastrój. Pisarz zaprasza swych czytelników do magicznego świata, niby zwykłego, ale w istocie całkiem odmiennego – nie tylko dzięki efemerycznej symbolice, jaką przesiąknięty jest tekst, ale także dzięki niesamowitym zdolnościom językowym. Długie, rozbudowane zdania o skomplikowanej rytmice, z rzadka przełamywane wulgaryzmami idealnie współgrają z niekiedy lirycznymi, a niekiedy dynamicznymi dialogami.

Dæmonomania to tekst niezwykły. Czuć, że Crowley chciał w trzecim tomie jak najbardziej rozwinąć swe niezwykłe idee – i, jak można się domyślić, udało mu się to w stu procentach. Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś, kto choć raz zagościł w Aegipicie, nie chciał do niego wrócić – Dæmonomania jest najlepszą ku temu okazją. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę