Czerwona gorączka - Andrzej Pilipiuk

Jeżeli chodzi o twórczość Andrzeja Pilipiuka, to nie wyłamuję się z dość powszechnej opinii, że jak do tej pory najlepszą książką tego autora było 2586 kroków. Z tego powodu ucieszyła mnie wiadomość, że Czerwona gorączka ma być czymś na kształt kontynuacji wspomnianej pozycji, nie zawierającą przy tym ani grama Jakuba Wędrowcza. I tu pierwsze ostrzeżenie - tych zapewnień nie należy brać dosłownie. Czerwona gorączka zawiera bowiem tylko jedno, tytułowe opowiadanie, którego głównym bohaterem jest Paweł Skórzewski - "najpoważniejsza" spośród pilipiukowych postaci. Muszę też dodać, że w mojej ocenie historia ta jest zdecydowanie najgorszą, albo inaczej – najbardziej naciąganą – z przedstawionych w zbiorze. Na szczęście później jest już tylko lepiej.

Całkowicie nowa (co - przy obecnej modzie na wznowienia i nowe wydania jest warte dodatkowego zaznaczenia) książka twórcy Jakuba Wędrowcza zawiera jedenaście opowiadań, przy czym jedno z nich – Grucha - było już publikowane w antologii Małodobry, wydanej nakładem Fabryki Słów spory kawałek czasu temu. Poza tym jednym tekstem, w Czerwonej gorączce znajdziemy jednak teksty kompletnie nowe, co niewątpliwie ucieszy fanów pisarza.

Po słabej (także dlatego, że okrutnie przewidywalnej) opowieści tytułowej i wspomnianej Grusze (również nienajwyższych lotów) natykamy się na Błękitny trąd. W tym przypadku ciekawostką jest fakt, że opowiadanie to osadzone jest w niestandardowym dla Pilipiuka, stricte fantastycznym świecie, zamieszkałym m.in. przez krasnoludy. Sama historia nie należy może do porywających, ale "mroczne" zakończenie na pewno spodoba się fanom dark-fantasy.

Następnie mamy Silnik z łomży i Zeppelin L-59/2. Pierwsza z tych historii to lekka, humorystyczna opowiastka o redaktorze podrzędnej gazety, z powodzeniem imputującym czytelnikom potworne bzdury, druga natomiast to niezwykle klimatyczna historia z "duchami" i lubianym przez autora wątkiem zawirowań czasowych w tle. O duchach, a konkretniej - o pociągu widmo - opowiada nam autor również w Wujaszku Igorze. Jego głównymi bohaterami są: podstarzały maszynista, który na starość chce powrócić do kochanej przez siebie pracy, oraz - z drugiej strony – doświadczony i ambitny ubek. Na ich drodze stanie zagadkowy, nieuchwytny pociąg ozdobiony portretem Piłsudskiego, siejący postrach wśród komunistycznych oficjeli powojennej Polski.

Po drugiej stronie to historia, która wstrząsnęła mną najmocniej. Autor (wraz z żoną) stworzył dwie przeplatające się historie tego samego człowieka, w zaskakujący sposób łączące się w jedną pod sam koniec opowiadania. Jest to zdecydowanie najlepszy tekst w całym zbiorze. Następnie mamy Gdzie diabeł mówi dobranoc, Piórko w żywopłocie i Operację "Szynka". Wszystkie trzy teksty trzymają bardzo przyzwoity poziom i mają wspólny mianownik, jakim jest historia naszego kraju. Pierwszy z nich przedstawia niezbyt optymistyczną wizję przyszłości Polski i Świata, drugi zdradza jedną z tajemnic przeszłości, trzeci natomiast łączy przeszłość i teraźniejszość za pomocą uniwersalnego narzędzia fantastów, jakim jest wehikuł czasu.

Na koniec Pilipiuk zostawił czytelnikom kolejny smaczek. W Samolocie von Ribbentropa autor ponownie zajmuje się krajem nad Wisłą, tym razem jednak ustrajając go w laury wszechwładnego (ale dość przypadkowego) zwycięzcy II Wojny Światowej. Nie jest to jednak opowieść wojenna, ale historia niezwykle interesującego śledztwa dziennikarskiego, którą od początku do końca śledzi się z zapartym tchem.

Czerwona gorączka to zbiór opowiadań z zasadzie równych i ciekawych, choć niektóre z nich grzeszą zbytnią naiwnością (jak tytułowe) czy niewystarczającym wyeksploatowaniem dobrego pomysłu (np. Piórko w żywopłocie). Podobnie jak 2586 kroków, książkę tą można śmiało polecić nawet tym, którzy niespecjalnie gustują w humorystycznej fantastyce pokroju przygód Wędrowcza, czy nawet ogólnie w twórczości Andrzeja Pilipiuka. Niektóre opowiadania - jak choćby Po drugiej stronie - można wręcz określić mianem wyśmienitych, co na pewno ucieszy samego autora, mieniącego się raczej "rzemieślnikiem pióra" niż "mistrzem" tegoż. Jednym słowem, Czerwona gorączka to kawał dobrej roboty, w której każdy znajdzie coś dla siebie, choć prawdopodobnie książka ta nikomu nie spodoba się w stu procentach. Ale może i tacy się znajdą. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę