» Blog » Czas 2ed: Główne zmiany w świecie
11-06-2012 21:52

Czas 2ed: Główne zmiany w świecie

W działach: Czas Waśni | Odsłony: 32

Motto:

 

 


Ok. Miałem trochę roboty, a poza tym temat ten nie jest jakoś zabójczo popularny, więc nie wrzucałem kawałków o Czasie Waśni 2ed. Niestety Dzień Darmowych RPG 2012, a co za tym idzie planowana data premiery 2 i zapewne ostatniej edycji mojej autorki zbliża się nieubłaganie. Pora więc wrzucić kawałek skupiający główne zmiany w świecie gry.


Zmiany: Główną zmianą jest dodanie ciała zwanego jako Najwyższy Monarcha. Jest to instytucja oparta z jednej strony na funkcjonowaniu niemieckiego systemu elektorskiego, z drugiej na ideologii cesarstwa uniwersalnego Ottona III.


Filozofia zmian: Celem zmian jest przeniesienie środka ciężkości Podręcznika Podstawowego z przygód awanturniczych w stronę polityki, zarzadzania i wojenki, czyli tematów, na które nacisk kładą dodatki.



Według planów swych założycieli i duchowych ojców istnienie Ligi Monarchów miało na celu zakończyć wojny toczone między władykami Laruzji oraz zaprowadzić pokój. Wzorowana była na dawnym Seelie, a raczej wyobrażeniach, jakie mieli o nim duchowni i uczeni. Zasadniczo Liga miała wybierać najwyższego władcę, który rozsądzałby swym autorytetem spory między poszczególnymi królami oraz mobilizował rycerstwo kontynentu do walki ze wspólnymi wrogami. Faktyczne znaczenie Ligi jest znacząco mniejsze. Jednakże większość władców kontynentu postrzega ją jako użyteczne narzędzie polityczne.


Funkcjonowanie Ligi Monarchów:


Zasadniczo Liga Monarchów ma dwie funkcje. Jej głównym celem jest wybór Najwyższego Króla, teoretycznie mającego być pierwszym przed Tyrem reprezentantem ludzkości oraz namiestnikiem boga nad całym kontynentem. Druga funkcja Ligi polega na doradztwie osobie Najwyższego Króla.


Według twórców idei Ligi monarchowie mieli pozostawać w stałym kontakcie, spotykając się co jakiś czas. Faktycznie jednak ogólne zjazdy władców zdarzyły się może trzy razy w historii. Faktycznie władcy załatwiają sprawy za pośrednictwem stałych lub czasowych poselstw wysyłanych na dwór Najwyższego Monarchy. Funkcja doradcza wykorzystywana jest natomiast do politycznych nacisków na osobę Najwyższego Króla i ościennych władców.


Możliwości Najwyższego Króla:


Najwyższy Król wybierany jest przez Ligę Monarchów w momencie śmierci ostatniej osoby dzierżącej ten tytuł i sprawuje stanowisko dożywotnio. Jest zwierzchnikiem innych monarchów na terenie Laruzji. Zasadniczo Najwyższy Król ma prawo rozsadzać spory pomiędzy królestwami, zakazywać wojen i nakazywać podział terytoriów i przekazanie ich innemu monarsze. Może też zwoływać armie całego ludzkiego rycerstwa przeciwko wspólnemu wrogowi.


Oczekuje się od niego też, że będzie utrzymywał odpowiedni dwór, na którym przebywać będą mogli wysłannicy innych państw oraz potęg zewnętrznych, w tym posłowie pochodzący od innych ras. Jedną z funkcji Najwyższego Króla ma być bowiem prowadzenie mediacji na zewnątrz i reprezentacja gatunku ludzkiego przed bogami i starszymi rasami.


Realia nie są już jednak tak piękne. De facto, poza własnymi siłami zbrojnymi i autorytetem osoba sprawująca tą rolę nie dysponuje żadnymi środkami nacisku. Powoduje to, że pozostali królowie mogą stosować się (lub nie) do wyroków i rozporządzeń Najwyższego Króla w sposób w zasadzie dowolny, zgodny z własnym widzimisię. Jeśli ten nie zostaje poparty przez odpowiednią ilość innych, zgadzających się z nim możnych to najczęściej słowa Najwyższego Monarchy pozostają puste.


Także możliwości organizacji armii i wysłania jej przeciwko wspólnemu wrogowi są niewielkie. Zwykle, jeśli ta jest nawet potrzebna nie ma zwyczajnie możliwości dostarczenia jej w dowolny punkt kontynentu. W najlepszym razie istnieje więc możliwość udzielenia lokalnego wsparcia kilku ościennych państw wzmocnionego ewentualnie o kilku rycerzy z zagranicy.


System działa nawet sprawnie na południu, gdzie istnieje wiele, silnych państw feudalnych. Tam sprawni Najwyżsi Królowie mają możliwość stworzenia koalicji sojuszników zdolnej ewentualnie szachować ich przeciwników lub też wysłać wojska na odsiecz sąsiadów.


Na północy, gdzie jedynymi liczącymi się członkami Ligi są Wallatar i Królestwo Wysp zasadniczo nie ma ona znaczenia. Oba państwa, zależnie od sytuacji albo zignorują niekorzystny dla nich wyrok, albo będą słać nieskuteczne listy protestacyjne. To samo będą zmuszeni robić ich sąsiedzi nie należący do Ligi. Mimo to oba państwa używają tego organizmu jako skutecznego tworu pozwalającego na szachowanie Kultu Tyra i (w przypadku Wallatar) krasnoludów z Tam - Kas. Oba też wykorzystają ligę do legalizacji swych zaborów, jeśli zdecydują się na napaść na jedno z ościennych księstw.


Mimo to funkcja Najwyższego Króla wiąże się z prestiżem i szeregiem politycznych narzędzi, które sprawujący ją monarcha może wykorzystać na swoją korzyść na lokalnym poziomie. Jedną z nich jest fakt, że pozostali członkowie Ligi nominalnie mu podlegają, a w ich interesie jest sprawianie wrażenia, że popierają jego osobę. Stanowi to potężne narzędzie dyplomatyczne w lokalnych rozmowach. Większość Najwyższych Królów więc koncentrowała się na lokalnych intrygach sprawy bardziej oddalonych królestw traktując jak przykry dodatek.


Dwór Najwyższego Króla:


Dwór Najwyższego Króla znajduje się zawsze tam, gdzie on. Obecnie stanowisko sprawuje Edgar Rudobrody, władca Dom-Kar. Królestwo to nie posiada formalnej stolicy, zarządzane jest z miejsca, w którym akurat przebywa władca. Ten zwykle zamieszkuje w jednym z dziesięciu warownych zamków i pałaców rozrzuconych po całym kraju, zmieniając miejsce pobytu w zależności od potrzeb i pory roku średnio co kwartał. Najczęściej władca rezyduje w zamku Jastrzębiec, rozległej, kamiennej fortecy i zimowej rezydencji władcy dziesięć mil od Stanburga.


Dwór Najwyższego Króla jest miejscem tłocznym. Przybywają do niego rycerze i posłowie z całej Laruzji, wywodzący się z wszystkich ras, także z ludów z poza Ligi Monarchów. Część z nich przybywa ściągnięta przepychem i zamożnością dworu, inni by na służbie tak znamienitego pana zdobyć sławę i bogactwo. Kolejni reprezentują swoich władców i królestwa. Ci ostatni przybywają, by złożyć skargi, negocjować i zatwierdzać traktaty.


Dwór jest miejscem wielu intryg, konfliktów i pojedynków. Oraz miejscem, gdzie kształtuje się polityka całej Laruzji. Wojny i spory z najdalszych części Laruzji niejednokrotnie znajdują swe odbicie na nim, w postaci pojedynków, morderstw czy spisków. Działa to też odwrotnie: lokalne wydarzenia i sytuacja nierzadko ma wpływ na to, stanie się setki mil dalej.


Poselstwa:


Główną metodą pracy Ligi Monarchów są poselstwa trafiające zarówno do Najwyższego Króla jak i wysyłane przez niego. Posłowie mają za zadanie załatwić wiele spraw, złożyć dary i wyrazy szacunku jego osobie. Zwykle przywożą też, jak wymaga laruzyjska etykieta hojne podarki. To one są źródłem prestiżu jego osoby oraz jednocześnie od nich zależna jest jego pozycja. Zwykle stanowią spory zastrzyk gotówki. Dary najczęściej są tym hojniejsze, im sprawa jest trudniejsza.


Ze swej strony wysłannicy piastującego tą funkcję kierowani są do praktycznie rzecz biorąc wszystkich królów i książąt Laruzji, w tym także na dwory nieludzi, by nieść wolę przywódcy ludzi. Zwykle Najwyższego Monarchy nie stać bowiem na nic więcej, niż oddziaływania dyplomatyczne. Ich zadaniem jest zażegnywanie sporów i lokalnych niepokojów oraz przywracanie spokoju i szerzenie ogólnie rozumianej sprawiedliwości.


Metody, jakimi posługują się członkowie poselstw są w zasadzie dowolne. Najczęściej operują oni bowiem daleko poza militarnym i politycznym zasięgiem Najwyższego Monarchy, jednak zmuszeni są do wymuszenia jego autorytetu. Zrobienie tego zależy w dużej mierze od ich sprytu, politycznej przebiegłości i zastosowania środków, które uznają za stosowne. Zasadniczo są one dowolne, tak długo, jak długo nie przynoszą one ujmy ich mocodawcy, lub ich użytkownicy nie dadzą się złapać. Zasadniczo wykorzystywana jest każda metoda: mediacja dyplomatyczna, pośrednictwo w rozmowach, tworzenie grup nacisku w obrębie wojujących królestw, przekupstwo i szantaż. Wielu co bardziej krewkich mącicieli zginęło w pojedynkach z rycerzami Najwyższego Króla, a niektórzy przepadli bez wieści.


Poselstwa wiążą się z niebezpieczeństwem, nawet pomimo tego, że osoby reprezentujące Najwyższego Monarchę są formalnie nietykalne. Laruzja pełna jest bandytów, potworów i dzikich zwierząt, tak więc podróże są niebezpieczne. Także po dotarciu do celu posłowie nie zawsze witani są chlebem, solą i turniejem urządzonym na ich cześć. Wielu feudałów nie lubi, gdy jacyś, zagraniczni wielmoże mieszają się w ich sprawy. Na przybyszy czekać mogą więc skrytobójcy, lokalni, dumni rycerze, potwory, przebiegli czarownicy, jeszcze bardziej przebiegłe kobiety i tysiące innych osób, które przemocą, czarami lub intrygą będą chcieli skłonić ich do odejścia lub postępowania zgodnie z ich wolą.


Zakładnicy:


Aby instytucja Najwyższego Monarchy nie pozostała całkowicie bezsilna każdy władca wchodzący w skład Ligi ma obowiązek przekazać odpowiednią rękojmię na jego dwór. Czyli: wpłacić określoną sumę do jego skarbca, wysłać niewielki oddział zbrojnych oraz przekazać na jego dwór grupę dam i rycerzy wywodzących się z najlepszych dworów.


O ile złoto i wojownicy wspomagają Najwyższego Monarchę w sprawowaniu urzędu (to znaczy: zwykle używani są oni do realizacji jego własnej polityki), to rola szlachty jest inna. Stanowi ona zakładników. To znaczy: traktowana jest z najwyższymi honorami, często otrzymuje też wysokie stanowiska na dworze. Jednakże ich życia stanowią zabezpieczenie posłuszeństwa władców, którzy ich wysłali. Jeśli ci tego nie wykażą, to zakładników spotkać może śmierć. Obecnie panujący Najwyższy Król bardzo chętnie korzysta z tej formy nacisku.


Oczywiście władcy musieliby być głupi, żeby odsyłać z kraju własnych następców i najbardziej zaufanych możnych. Dlatego też na dwór Najwyższego Monarchy najczęściej trafiają:

- bastardzi

- młodsi, pozbawieni znaczenia synowie

- córki na wydaniu

- dzieci z pierwszego małżeństwa odsyłane przez macochy

- pierworodni możnych, ale z różnych powodów niewygodnych lub skonfliktowanych z władcą rodów

- czarne owce, renegaci, bandyci i awanturnicy, których z różnych powodów należałoby się pozbyć z kraju.


Najwyższy Monarcha:


- Edgar Rudobrody, król Dom-Kar. Młody jeszcze, nieco ponad czterdziestoletni monarcha posiadający opinię walecznego rycerza. Monarcha zasiadł na tronie po rebelii, która obaliła jego ojca, krwawego tyrana oraz doprowadziła do wygnania jego pozostałych, niewiele lepszych synów. Przez propagandę malowany jest jako odważny, waleczny i prawy rycerz. Lud postrzega go jednak jako srogiego tyrana.


Sam Edgar nie brał udziału w powstaniu. Wprost przeciwnie: w tym okresie, na rozkaz swego ojca zbierał armię, która miała przyjść na pomoc oblężonej przez buntowników stolicy. Zamiast jednak stanąć po stronie swego rodzica wsparł buntowników i sam zasiadł na tronie. Sojusz między nim, a powstańcami nie trwał jednak długo. W drugą rocznicę koronacji zaprosił wszystkich przywódców buntu na ucztę, podczas której większość z nich została otruta. Większość pozostałych pojmano i stracono wraz z rodzinami niedługo potem, a ich majątki skonfiskowano.


Wśród zabitych było wielu przedstawicieli możnych rodzin, w tym przywódca powstania, znany z odwagi rycerz Sigurt nazywany niekiedy Prawym. Szlachta nie może wybaczyć mu tego kroku. Duże koszty związane z utrzymaniem dworu Najwyższego Króla sprawiają natomiast, że chłopstwo burzy się przeciwko wysokim, częstokroć rujnującym podatkom.


Za granicą Edgar posiada znacznie lepszą opinię. Ceniony jest ze względu na spryt i przebiegłość podczas sprawowania obowiązków Najwyższego Monarchy. Na tron został osadzony z wybitną pomocą innych władyków. Postrzegano go jako osobę słabą, rządzącą we wstrząsanym buntami państwie i cały czas niedoświadczoną. Inni królowie uważali, że człowiekiem takim łatwo będzie manipulować. Przez lata spędzone na stanowisku Edgar Rudobrody dowiódł, że jest osobą odpowiedzialną, przebiegłą i twardą oraz jednocześnie zdolnym oraz utalentowanym zarządcą i organizatorem. Posiada też duży instynkt polityczny. Potrafił też narzucić ościennym władcom własną wizję.


Jednych przekonał złotem i zręcznymi intrygami.


Innych ogniem i mieczem.


Dla wielu są to doskonałe powody, by go nienawidzić.


Jego (dysfunkcyjna) rodzina i przyjaciele:


- Bors Srogi: ojciec Edgara Rudobrodego i wcześniejszy król Dom-Kar. Wywodził się z niskiego rodu, przez wiele lat stanowił giermka Dagometa Mnicha, jeszcze wcześniejszego władcy państwa. Doszedł do władzy żeniąc się z Izold Łagodną, jego jedyną córką. Przez wiele lat władał u jej boku jako książę małżonek, a gdy zmarła wydając na świat Edgara (lub – jak wierzy większość jego poddanych – otruta na jego rozkaz) ogłosił się królem.


Większość szlachty zdawała sobie sprawę, że Bors, samemu wywodzący się z dość pośledniego rodu kochał swą małżonkę i palca by na nią nie podniósł, a wszelkie oskarżenia są fałszywe. Dla możnych wygodniej było jednak odsunąć od władzy Borsa, królem uczynić kilkuletniego syna Izold, a prawdziwą władzę powierzyć w ręce władzy regencyjnej.


Z planów tych wyszło niewiele, bowiem cieszący się dużym poparciem w wojsku władca wymusił na swych poddanych posłuszeństwo siłom. Mimo to dobrze zdawał sobie sprawę z niechęci, jaką darzą go możni. Jego rządy naznaczone były więc paranoją i strachem przed intrygami, a oparte głównie na sile i liczebności jego królewskiej drużyny. Upłynęły pod znakiem katowskiego topora, pod którym ginęli często niewinni.


Jednym z głównych realizatorów polityki Borsa był dowódca jego wojsk, Sigurt Smok, znany dziś bardziej jako Sigurt Prawy. Po małżeństwie jego siostry z następcą jednej z najbardziej znaczących rodów królestwa popadł on w niełaskę. Król planował zwabić go na dwór pod pretekstem narady wojennej i zgładzić, Sigurd jednak przejrzał jego plany, uciekł do swoich oddziałów i wszczął swą rebelię.


Sytuację wykorzystał młody Edgar, odsuwany od władzy przez ojca na rzecz dzieci z późniejszych małżeństw. Pod pretekstem odsieczy dla stolicy bronionej przez ojca i braci zebrał własną armię i zaatakował miasto od tyłu. Tych braci, którzy nie zginęli w trakcie szturmu skazał na wygnanie, ojca postrzygł na mnicha i zesłał do zakonu.


Dziś Bors Srogi jest mnichem w odciętym od świata klasztorze. Syn zmusił go do złożenia ślubów milczenia. Dzięki hojnym nadaniom Edgar pozyskał ich jako sojuszników i przekonał do służby. Sam Bors również wydaje się pogodzony z losem i nie próbuje wracać na tron. Faktycznie jednak nie zapomniał smaku władzy, a syna nienawidzi. Pod pretekstem udziału w dyspucie teologicznej prowadzi ożywioną korespondencję z arcykapłanem Terezjuszem, Henrykiem Królewiczem po których ma nadzieje, że przywrócą mu tron. Spotkał się też z Fergusem Odważnym i mimo że w trakcie Rebelii Sigurta walczyli po przeciwnych stronach zawarł z nim sojusz.


- lord Sigurt: Sigurt nie żyje od ponad dziesięciu lat i (w odróżnieniu od wielu innych nieboszczyków) spokojnie spoczywa w swym grobie nie powłócząc łańcuchami i nie straszą. Według wielu lepiej byłoby jednak, gdyby nawiedzał aktywnie.


Sigurt był baronem z zachodniego pogranicza Dom-Kar, dziedzicem jednej z najbogatszych familii szlacheckich królestwa oraz doświadczonym dowódcą wojskowym szlify zdobywającym podczas starć z koczownikami z Trzynastu Szczepów. Jego władza nie podobała się jednak monarsze, człowiekowi toczonemu paranoją. Król między innymi zesłał lub zamordował swych męskich potomków, wprowadził szereg praw ograniczających wolność tak szlachty, jak i prostego ludu. Pod jego władzą w kraju szerzył się nieporządek i nieprawość. Miasta i wioski były grabione przez królewskich żołdaków. Nawet świątynie nie mogły czuć się bezpieczne. Jak łatwo zgadnąć Sigurt był jednym z przywódców rebelii przeciwko władzy. W serii kilku, błyskotliwych bitew pokonał wojska królewskie i osadził na tronie jednego z jego synów Edgara Rudobrodego.


Nowo koronowany władca nie mógł jednak się pogodzić z faktem, że zawdzięcza swą władzę buntownikom, ani też akceptować tego, że chodzą oni w glorii i chwale stanowiąc wzór do naśladowania. Spiskiem więc zwabił większość przywódców rebelii do siebie, nakazał ich uwięzić i stracić. Szeregowych bojowników i mniej ważne osoby wygnał, a ich majątek skonfiskował i przekazał swoim zwolennikom.


Wśród rebeliantów było wielu najznamienitszych rycerzy całego królestwa. Jak łatwo więc zgadnąć szlachta Dom-Kar nie wybaczyła mu tego. Politycy innych krajów jednak nie zwrócili na to większej uwagi.


- lady Charybda: była jednym z powodów sporu między Sigurtem, a Edgarem. To wiejska dziewczyna o wielkiej urodzie i inteligencji, bardzo utalentowana. Sigurt spotkał się z nią przypadkowo i po kilku miesiącach znajomości ożenił się z nią. Wkrótce pokochał ją tez Edgar, jednak jego zaloty odrzuciła. Charybda była jedną z nielicznych, ważnych dla rebelii osób, które przeżyły spisek. Zamiast zgładzić ją wziął ją za żonę i nakazał tytułować księżną.


Zdaniem większości szlachty Charybda jest wiedźmą, która omamiła króla swoimi złymi czarami. Faktycznie kobieta posiada moc, jednak jej biegłość w czarnej magii jest daleka od mistrzostwa. Serdecznie nienawidzi Edgara. Według przepowiedni jedno z jej dzieci ma zgładzić władcę.


Charybda urodziła władcy trójkę dzieci (synowie Telemach i Tezeusz i córkę Hekate). Królewicze rzadko jednak jednak przebywają na dworze. Edgar zna treść przepowiedni i lęka się jej, stara się więc trzymać ich na dystans. Większymi względami darzy natomiast swoje dzieci z nieprawego łoża (bardziej akceptowane przez arystokracje, gdyż poczęte ze szlachciankami) Hermana i córkę Neis.


- lordowie Fergus Odważny i Loras Sigurdson: Fergus Odważny był giermkiem Sigurta i jego osobistym adiutantem. Mimo że w trakcie rebelii nie wsławił się niczym szczególnym (co niewątpliwie uratowało mu życie) czas nie zatarł jego lojalności ani wobec Sigurta ani wobec zamordowanych przyjaciół. Fergus ślubował nie spocząć, dopóki jego towarzysze broni nie zostaną zrehabilitowani i nie zostanie zaprowadzona sprawiedliwość. Wyniósł też i ukrył oraz wychował syna Charybdy i Sigurta: Lorasa.


Życie Fergusa i jego podopiecznego upływa pod znakiem ciągłych podróży. Utrzymuje kontakt z większością byłych rebeliantów, tak szlachty, jak i pospólstwa. Odwiedza królewskie dwory i świątynie szukając poparcia. Cieszy się dużym posłuchem w samym Dom-Kar, w Erthenroth, którego kanclerzowi nie zależy na posiadaniu silnych sąsiadów, w Srebrnych Miastach i Świętym Mieście. Zarówno magowie, jak i kult tyra postrzegają Fergusa i Lorasa jako dobre narzędzia do manipulacji władzami Dom-Kar. Ogromny posłuch ma też wśród Trzynastu Szczepów, wśród których schroniło się większość banitów.


Edgar Rudobrody wydał wyrok śmierci na Fergusa i Lorasa. Wysłał też do władców innych krain poselstwa ostrzegające przed jego osobą. Nie przyniosły one jednak większego efektu. Spiskowcy potajemnie współpracują natomiast z Charybdą, utrzymując kontakt przez jedną z jej dwórek. Królowa twierdzi, że jedyne, czgeo pragnie to chronić swoje pierwsze dziecko. Fergus nie dowierza jednak kobiecie podejrzewając ją o zdradę i (podobnie jak większość szlachty) poważnie przeceniając jej moc.

Komentarze


Kamulec
   
Ocena:
0
Jeżeli popracujesz nad składem, to z chęcią się zapoznam (w dotychczasowej wersji jest on odrzucający). Z bardzo ogólnego zarysu wynika, że może bym coś kiedyś w tym systemie poprowadził.
11-06-2012 23:14

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.