» Czytelnia » Szorty » Chwila prawdy

Chwila prawdy

Chwila prawdy
"Twoja modlitwa jest twoją siłą. To ona przypomni ci, o co walczysz. To ona podniesie cię na nogi, gdy upadniesz. To ona oddali pokusę."

Modlę się zatem, jak przykazał mój mistrz. Modlę się do Sigmara, by wybaczył nam wszystko. Modlę się i piszę te słowa by potomni, którzy kiedyś znajdą tę księgę wiedzieli, jak wiele można ukryć i ile mroku czai się w naszych umysłach.

Modlę się o niego. Wszystkiego mnie nauczył i uczynił silnym. Dał cel i środki. Dał nowe życie. Pojawił się, gdy wszystko było już stracone. Nie przeżyłbym nawet tygodnia, gdyby nie jego ręce zabierające mnie z tamtego miejsca. Z mojej wioski, którą nawet teraz mam przed oczami, płonącej i śmierdzącej śmiercią.

Nie mam już wiele czasu. Muszę się spieszyć… Oby tylko dane mi było dokończyć moje ostatnie dzieło…

Wędrowałem i uczyłem się od niego. Walczyłem u jego boku. Był moim mistrzem i nauczycielem dla duszy i ciała. Dzięki niemu stawałem się lepszy. Dzięki niemu dokonywałem swojej zemsty. Nie chaotycznej, bezmyślnej i samobójczej, ale zimnej, wyrachowanej i profesjonalnej. Dzięki niemu posłałem na stos więcej demonów niźli dusz liczyła ma rodzina. Dzięki niemu zabiłem swym mieczem i młotem setkę mutantów, zwierzoludzi i kultystów, których jedynym celem było zniszczenie Imperium.

Jeszcze tylko jedna strona Sigmarze. Błagam, daj mi siłę…

Mój mistrz i dzieło, jakie sobie obraliśmy, zaślepili mnie. Nie dostrzegłem, a może nie chciałem dostrzec zmian, jakie od lat miały miejsce. Widzieliśmy wiele, wiele razem przeszliśmy. Okrucieństwo, którego doświadczyliśmy zmieniło nas. Wiedzieliśmy o tym obaj. Zawsze wtedy powtarzał: "modlitwa Albercie, ona oczyści twój umysł i ciało". Oddawałem więc swe ciało i duszę Sigmarowi. Byłem jak kielich, gotowy wypełnić się Jego wolą. Byłem ostrzem w Jego dłoni, gdy karał i ustami Jego, gdy przemawiał. Mój mistrz, Dieter Boehm, wielokrotnie o tym mówił. Przez osiemnaście lat u jego boku właśnie tego się uczyłem.

Gwałtownie osiągnąłem dojrzałość. Przy takim człowieku szybko przestaje się być dzieckiem. Niedługo później ślubowałem i odtąd stałem się godzien swego mistrza. Byłem najmłodszym z Rycerzy Sigmara jak zwykliśmy siebie nazywać. I miał być to znak. Znak, że Sigmar wybrał mnie od dziecka.

Byliśmy niezwyciężeni. Nikt nie zdołał ukryć przed nami swej mrocznej natury. Drżenie młota na szyi, czy blask słońca na głowni broni - zawsze był znak od Sigmara wskazujący winnego.

Przez lata Dieter odsuwał się na bok, coraz częściej zostawiając mi sądy i egzorcyzmy. "Wprawiaj się synu, ucz i stawaj coraz lepszym" - mówił. Jeszcze do wczoraj traktowałem to jako komplement. Komplement mistrza, dumnego ze swego ucznia. Dziś już wiem, co było prawdziwą przyczyną tych słów.

Krew spływa mi na oczy. Coraz gorzej widzę. Ciężko już utrzymać pióro. Trudno jest pisać, gdy me własne litery rozlewają się przed oczami.

Nie widziałem! Sigmarze, jak to możliwe! Jak mogłem przez te wszystkie lata nie zauważyć wszystkich zmian, jakie zaszły w Dieterze. Dlaczego, Sigmarze, mi ich nie pokazałeś?

Dziś przekonałem się jak wiele można ukryć. Przed chwilą człowiek, którego uważałem za ojca, okazał się być kimś zupełnie innym. Kimś, z kim zawsze walczyłem.

Od początku nie podobał mi się ten plan. Gdy wchodziliśmy do jaskini pełen byłem najgorszych obaw. Takiego przeczucia doświadczyłem tylko kilka razy w życiu i nigdy mnie nie zawiodło. Nie była to zwykła jaskinia, ale starożytne schronienie mrocznego kultu. Dokonywano w niej inicjacji największych sług Tzeentcha. Tak twierdził Dieter i wiem, że się nie mylił. Wyczuwałem to, gdy wchodziłem. Teraz siedzę w jej kącie karmiąc kamienną posadzkę swą krwią i pisząc ostatnie zdania w mym pamiętniku.

"Przystąp do nas a będziesz żył wiecznie, albo zgiń tutaj złożony w ofierze" to były ostatnie słowa kłótni, jaka między nami wybuchła. Pierwszej i ostatniej kłótni.

Nie przystąpiłem i nie zginąłem złożony w ofierze. Zginę za to wykrwawiając się niczym zarżnięty indyk zwieszony szyją w dół, którego brunatna krew kapie do cynowej miski.

Zabiłem ich wszystkich. Rozłupałem czaszki czterech kapłanów, którzy próbowali zesłać na mnie moce Chaosu. Sigmar i mój święty młot ochronili mnie przed nimi. A potem zabiłem jego - swego mistrza i opiekuna, nauczyciela i ojca… A on zabił mnie. Zostało mi już tylko kilka chwil… Tego wyroku nie zdołam cofnąć…

Powinienem inaczej usiąść, bo krew zalewa mi rękę i brudzi księgę. Trzysta osiemdziesiąta czwarta strona mojego żywota. Czy ta liczba jest magiczna? Chyba tracę rozum zastanawiając się nad takimi rzeczami.

Tyle jeszcze chciałbym napisać. Sigmarze, daj mi siłę. Tylko to mi pozostało, pióro i kilka chwil życia.


Ponoć przed śmiercią Morr rozświetla śmiertelnikom drogę do swego królestwa, by nie zboczyli z niej w domenę Chaosu. Ci, którzy wybrali Chaos za życia, światła ponoć nie widzą. Ciekawe czy ja je zobaczę…

Robi się jasno. Przeraźliwie jasno. Więc jednak to prawda, droga Morra. Jasna droga pana snów i śmierci. Czy to nie absurdalne? To koniec Sigmarze… Czy spełniłem Twą wolę? Czy żyłem według twych nauk? Czy przyjmiesz mnie do siebie?

Zamykam księgę i odrzucam pióro. Gdzieś tu leży mój młot. Bez niego nie chce iść do ciebie, Panie. Za daleko, nie sięgnę go jednak. Nie mam już na to sił… Księga spada z mych kolan, a pochodnia dopala się tak, jak i mój żywot… Czy służyłem ci wiernie, Panie?
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę



Czytaj również

Komentarze


Ifryt
   
Ocena:
0
Tak mogłyby wyglądać zwycięskie konkursowe "Wyznania Szkarłatnej Róży", gdyby je lepiej napisać. :P

To opowiadanie jest dużo lepsze i bardziej Warhammerowe, choć główny temat ma przecież bardzo podobny. W każdym razie całkiem mi się podobało.

Także od przygody "Neuleben" tego samego autora, opowiadanie dużo lepsze. Co po raz kolejny potwierdza moją tezę, że do WFRP najfajnej wychodzą właśnie opowiadania. :)
17-01-2008 22:38
DevilaN
   
Ocena:
0
Parafrazując słowa pewnej piosenki:
Jak to być mogło, że mentor i on... raaaaaaazem przez tyle laaaaat...
Motyw trochę ograny (jak prawie wszystkie).
Razi mnie tylko rozwlekanie się bohatera w opisach gdy śmierć przy zadku.
Zaiste nie tylko sigmarytą, a i romantyczno-tragicznym poetą był i chwała mu za to :)
17-01-2008 23:28
markol
   
Ocena:
0
fajnie sie czytało i dobrze że nie ma gejów :)
17-01-2008 23:59
~deagoro

Użytkownik niezarejestrowany
   
Ocena:
0
co do tego, że nie ma gejów to bym się kłócił : "Był moim mistrzem i nauczycielem dla duszy i ciała"w pierwszej chwili to słowo "ciała" trochę filmem BrokeBack Mountain trąciło..... :) a i jeszcze potem było jakieś dziwne sformułowanie. Nie wiem dlaczego dla niektórych ludzi opowieści Warhammera nie mogą obyć się bez dozy homoseksualizmu.... a przecież tu nie o to chodzi, chodzi o "fun" z grania, przygody, odgrywania i prowadzenia rozgrywki :) strasznie mnie to mierzi jak widzę "homo" wstawki. Świat spada na psy ! :P gdzie są te dni z lat młodości, inwencji - prawdziwej empatii do gry tego niedosytu z sesji na sesję ??
18-01-2008 12:23
28414

Użytkownik niezarejestrowany
   
Ocena:
0
Mrrrr rzeczywiście przyjemne opowiadanie chętnie przeczytam następne prace tego autora.

~deagoro ma racje że uczeń ciepło wypowiada się o swoim nauczycielu i chyba faktycznie wchodzą tu jakieś głębsze relacje uczuciowe tylko ponieważ nie powiedziano tego wprost to łatwiej udawać że nie;)


Bardzo mnie dziwi, że jeszcze „ cierpicie” z powodu tego konkursu. Proponuje, zamiast cierpieć po fakcie to samemu próbować szczęścia następnym razem.
(Propozycja szczególnie dla Ifryta. Uwaga „Tak mogłyby wyglądać zwycięskie konkursowe "Wyznania Szkarłatnej Róży", gdyby je lepiej napisać.”Bardzo mnie rozbawiła bo owszem mogłoby tak wyglądać ale mogłoby wyglądać jeszcze na wiele innych sposobów gdyby nie pisać na wariata i na ostatnia chwilę. A przy okazji dobry z ciebie recenzent a jaki pisarz?- Napisałeś mi, że może napiszesz opowiadanie czekam na to niecierpliwie )
18-01-2008 12:27
karp
   
Ocena:
0
Konkurs w szortach oprócz kilku fajnych tekstów wprowadził nową jakość, teraz teksty będziemy dzielić na te o gejach i na te bez ich udziału. Teksty sporne jak ten będą zapewne o kryptogejach ;)
A może już wystarczy?

Karina - ktoś to już pisał w komentarzach - wypowiadanie własnych opinii nie obliguje nikogo do pisania tekstów. Jasne, że jeśli Ifryt, czy ktokolwiek z komenujących napiszą dobry tekst chętnie go puścimy - ale oni o tym wiedzą. Poza tym z tego co wiem, większosć autorów bardzo sie cieszy z komentarzy, bo to wymierny wskaźnik tego, ze ktoś poświęcił czas na przeczytanie i widac różnice miedzy szufladą, czy dyskiem, a publikacją.

----------------------------------------
edit: no i byłbym zaomniał, serdecznie gratuluję Hagarowi, czekamy na kolejne prace ;)
18-01-2008 13:44
Ifryt
   
Ocena:
0
Bardzo mnie rozbawiła bo owszem mogłoby tak wyglądać ale mogłoby wyglądać jeszcze na wiele innych sposobów gdyby nie pisać na wariata i na ostatnia chwilę.

Jak napisałem w notce powyżej: "temat ma przecież bardzo podobny". Dlatego właśnie skoarzyło mi się z Twoim, Karino, opowiadaniem. Też mamy tu relację mistrz-uczeń, też spowiedź umierającego bohatera i śmierć mistrza. A przy tym konstrukcja bardziej dynamiczna i mniej ukwiecony język.

A przy okazji dobry z ciebie recenzent a jaki pisarz?- Napisałeś mi, że może napiszesz opowiadanie czekam na to niecierpliwie

Dziękuję za pochwałę moich komenatrzy. :)
To jednak nie ja obiecywałem Ci, że coś napiszę, tylko inny z dyskutantów pod tamtą pracą. Niestety mam za mało czasu, żeby napisać coś dłuższego od tych komentarzy tutaj. Choć może kiedyś... Kto wie? ;)
18-01-2008 13:45
~Anonim

Użytkownik niezarejestrowany
    Do kariny
Ocena:
0
Ty wszędzie węszysz pedzierastów Karina:).
18-01-2008 14:14
Tancred_de_Beauville
   
Ocena:
0
Całkiem fajne opowiadanie, dobrze się czytało. Jak dla mnie mogłoby być nawet dłuższe;).
19-01-2008 10:41
Hagar
    Od autora
Ocena:
0
Na wstępie dzieki za miłe komentarze :)

Coz, jak to zwykle bywa okazalo sie ze nauczycielka polskiego ze sredniej miala racje: 'literatura jest wieloznaczna i ponadczasowa' i 'co autor mial na mysli' - to w nawiazaniu do tych wstawek homo ;)

A moze 'nauczyciel dla ciała' to po prostu trener sztuki walki? :)))))
20-01-2008 14:42
Pantokrator
   
Ocena:
0
Tekst ciekawy, a dziwnych motywów nie szukałem, więc i nie znalazłem.

Przyznam, że forma robi się powoli lekko "zużyta", ale nie zmienia to faktu, że czytało się szybko i przyjemnie.
21-01-2008 13:12
Carramba
   
Ocena:
0
Warhammerowość tekstu aż ciekła po ekranie, kiedy czytałem. Naprawdę mi się podobało, złaszcza, że bohater nie był zniewieściałym zabójcą, a prawdziwym wyznawcą Sigmara.
I więcej takiej twórczości życzę sobie, Wam i Polterowi.
Ku chwale Imperium!
23-01-2008 18:51

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.