…a przynajmniej nie w kwestii sesji.
Napiszę krótko, pomysł wskoczył mi do głowy zgoła impulsywnie pod wpływem nagłej frustracji, która dotyczy mej obecnej drużyny oraz drużyny, którą chciałem reaktywować (a dokładniej – uczestniczyć w jej reaktywacji).
Zasady, które wydają się dla mnie najistotniejsze, a to ze względu na to, że w mym lubońskim gronie były nagminnie łamane, to:
jako prowadzący, nie dymaj swoich graczy, jako gracz nie dymaj innych graczy i prowadzącego.
Rozumiem przez to tyle, że:
- lepiej umówić się ze szczerością, że sesja odbywać się będzie raz w miesiącu, niż umówić się, na „co tydzień” a potem wykręcać się (bo konwent, bo koledzy, bo egzamin).
- jeżeli cały team umawia się na konkretną konwencję, nie starasz się jej przełamać.
- przychodzisz na sesje regularnie albo nie przychodzisz wcale.
- nie przeszkadzasz w grze współgraczom głupimi zachowaniami.
I tak dalej.
To nie jest nawet Umowa Społeczna. To jest wstęp do podstawowej etykiety spotykania się z innymi ludźmi.
Liczne traumy z powodu ich łamania przeżyłem. Przykład: spontanicznie umówiliśmy się na sesję. Prowadzący jednak stwierdził, że nie poprowadzi sesji dla tylko dwóch graczy, bo woli dla większej ilości. Gdy wyjaśniłem, że ta „większa ilość” nigdy się nie pojawi, a tak to możemy przynajmniej ustalić w miarę regularne sesje w gronie małym, acz aktywnym, stwierdził, że „ktośtam jeszcze zagrać chce”, co sprawiło, że sesja się nie odbyła wcale i wszystko wskazuje na to, że nie odbędzie.
Przykład inny: wraz ze współgraczem uknuliśmy fajną wizję do Warhammera. Zrobiliśmy kontrastujące pod względem charakteru postacie. Jako, że jego postać stała się czarodziejem kolegium śmierci, gdy moja postać kończyła być sługą, stworzyliśmy wielką wizję rywalizacji. On zostanie magiem chaosu, a ja o wiele słabszym magiem cienia, i w pewnym momencie kampanii rozpoczniemy rywalizację. Dlatego zabił mnie, gdy byłem guślarzem, bo chciał mi odebrać mój zaczarowany miecz.
I kolejny: mój pierwszy skład rpgowy z Lubonia miał bodajże siedem osób. Na przeciętną sesję przychodziło czterech uczestników. Na każdą sesję wydawałem na esemesy i telefony koło 5 pln, bo nikt nie czuł się zobowiązany informować, czy się pojawi czy nie. Zazwyczaj ostateczny skład osób na sesji był znany dopiero podczas sesji.
Mój obecny skład ma tylko trzech graczy, jednak jestem nieustannie przez dwóch z nich dymany, gdyż jakoś wyleciało im z głowy, że powinienem wiedzieć, iż średnio co dwa tygodnie mają koncert/konwent/zlot fanów anime, na który koniecznie muszą jechać. Jeden z tej samej dwójki często też choruje (co akurat trudno mieć mu za złe), a trzeci rozpoczął szkołę weekendową (czego też za złe mieć mu nie mogę). Zasadniczo sesje miały odbywać się co tydzień, w praktyce odbywały co trzy, a obecnie jeszcze rzadziej.
To, co mnie najbardziej w tym wszystkim, ładnie mówiąc, wkurza, to moja cierpliwość i wiara w ludzką umiejętność dogadania się. Ale chyba jestem osobą patologiczną, bo nie umiem się z ludźmi dogadać tak, by w znajomość z nimi nie wkładać więcej, niż otrzymuję… Ale czy na pewno? Właściwie z wyjątkiem tych właśnie grup nigdy nie mam tego typu problemów. Potrafię sobie zorganizować tak czas, że na dziesięć miesięcy tylko cztery razy nie pasowała mi sesja (tak jest, choroby), ale jakoś wszyscy pozostali tego czasu nie mają.
Ok., wyszedł mi mały frustrat zone. Kompresja poniżej:
Jeżeli wiesz, że rpg Ciebie nie kręci; nie lubisz ludzi, z którymi masz grać; nie umiesz sobie zorganizować czasu, bo tydzień w tydzień wydarza się Coś Śmiertelnie Ważnego; wolisz swą własną satysfakcję od satysfakcji współgraczy; masz wzięte z dupy wymagania; nie umiesz odpowiedzialnie przychodzić na sesję,
to, do cholery, daj ludziom spokój, bo przez właśnie takich jak Ty zmarnowałem mnóstwo czasu, a mogłem przez te lata sobie znaleźć jakiś normalny skład z Poznania.
Składu, który mnie nie wydyma, życzę sobie, a podobnego: Wam wszystkim.
