Relacja LARP: Powrót do Krainy Koszmarów

Niedawno postanowiłam zająć się relacjonowaniem LARPów na subiektywnym poziomie i z nutką recenzji w tle. Moja chęć poddawania LARPów krytyce trwała we mnie już od kilku dobrych miesięcy, ale w końcu znalazłam odrobinę czasu i właściwy przedmiot do opisania.

Z cyklu relacje:

LARP: „Powrót do Krainy Koszmarów” by Olena „Koza” Piecuch, Łukasz „Alkazz” Schmidt

System: „Alicja”, autorski system/świat Oleny „Kozy” Piecuch

Zdjęcia: Łukasz „Alkazz” Schmidt

Na wstępie zaznaczę, iż „Powrót do Krainy Koszmarów” jest sequelem pierwszej edycji: „Alicja w Krainie Koszmarów”. Przeważnie mówi się, iż drugie części są średnie, bądź kiepskie w stosunku do pierwszej edycji... i tym razem początkowo nie mogłam pozbyć się tego wrażenia, że „jedynka” była lepsza. Jednak z czasem uświadomiłam sobie, że nie jest to zgodne z prawdą – oba przedsięwzięcia były arcyciekawe i zaskakujące, jednakże pierwsze było bardziej nietypowe, ponieważ było nowe i niezbadane.

„Alicja” to specyficzny system opierający się na oniryzmie, lekturze „Alicji w Krainie Czarów” i przypuszczam, że kilku innych książkach oraz filmach (i tu np. Silent Hill, Labirynt Fauna). Głównym wątkiem w pierwszej edycji była próba ucieczki ludzi z Krainy Koszmarów, gdzie grupka Koszmarów: Alicja, Zając Marcowy, Szalony Kapelusznik, Kot z Cheshire, Królowa Kier, Caroline, dr Smith i kilka innych postaci pastwiło się nad nieszczęśnikami, którzy zabłądzili w trakcie snu do tego dziwacznego miejsca. Ponadto obecna była także intryga dworska, w trakcie której zabito Królową Kier, a nową władczynią została młodziutka Caroline, ulubienica Kapelusznika, będącego nota bene pedofilem.

Kraina Koszmarów sprawia piorunujące wrażenie grozy i niestałości. Czasami brakuje w niej powietrza, czasami człowiek z małego pomieszczenia wyciągany jest obcęgami, a nad nim góruje dwugłowy olbrzym. Nie ma duszy, której nie obleci strach...

Pod względem głównego wątku LARP-a nie czułam zaskoczenia, jednakże rozwiązanie całej fabuły, a także nieoczekiwane zwroty akcji w szczególności pod koniec zwaliły mnie z nóg. W drugiej edycji „Alicji” występują te same postaci, które mieliśmy okazję poznać w pierwszej części, jednak świat zostaje wzbogacony o kilka dodatkowych istot... pojawiają się Koszmary i ludzie jak ostatnio, jednak dodatkowo na planie witają także mrożące krew w żyłach Świetliki i... Marzenia Senne... a także ekscentryczny Pan Śmierć. LARP zostaje rozpoczęty sceną, kiedy to Księżniczka Caroline rozkazuje swoim podwładnym zabić Zająca Marcowego, jego przewiny są różne i bardzo absurdalne. Caroline wpada w rozhisteryzowanym ataku furii na salę, gdzie leniwie przeciągający się Kot i Kapelusznik ignorują jej polecenia. Po przyprowadzeniu Zająca na salę nagle cały obraz się zmienia i cała czwórka Koszmarów ląduje w dziwacznej bibliotece Pana Jacka Czarneckiego. Po pewnym czasie w tym samym miejscu zaczynają zjawiać się... Świetliki. Świetliki to duszyczki zamordowanych dzieci, zachowujące się tak jakby ktoś je żywcem wyciągnął z odmętów najgorszego psychiatryka. Niespodziewanie do drzwi biblioteki pukają także ludzie... w dziwny sposób związani z Koszmarami i Świetlikami, wraz z nimi przychodzi także pewien Anioł... Ostatnim gościem w bibliotece Pana Jacka jest Cheryl Crow... człowiek, którym była/jest Alicja. Obudzona przez świetliki dziewczyna z zakładu dla chorych psychicznie rzuca się na Kapelusznika, który w poprzedniej edycji zamordował jej brata... i nagle zamienia się w Alicję, która to owegoż kocha i przeprasza, że właśnie wbiła mu miecz w pierś... Powodem, dla którego Pan Jacek Czarnecki ściąga wszystkich do biblioteki jest problem iście księgowy... przeżył ktoś (wg poprzedniej edycji), kto wg papierów powinien nie żyć. Przez co cały świat wisi na włosku. Jacek Czarnecki – Śmierć musi znaleźć winowajcę i naprostować pomyłkę, wówczas wszystko powinno wrócić na swoje miejsce...

Problem mechaniczny... O tyle o ile w pierwszej edycji mechanika była raczej prosta, ale nie wybitna, o tyle w drugiej wszelkie testy szły jak z płatka. Proste informacje (ile, co i jak) padają na wstępie do LARP-a. Korzystając z owej mechaniki można się wybitnie bawić. Osiąganie celów stale się realne. Zaletą jak i wadą wzmiankowanej mechaniki jest jednak motyw przewijającej się u niektórych bohaterów „specjalnej mechaniki” potrzebującej dużo więcej czasu na zapamiętanie i przyuczenie się. Jednak jak na LARP jednorazowy jest ona zupełnie wystarczająca i prosta w obsłudze. Nawet dla takiego kołka jak ja.

Co zaś tyczy się gry i ogólnych odczuć to muszę przyznać, że grało się świetnie. Problemem tej edycji była mała ilość wątków osobistych postaci, funkcjonowało zaledwie kilka bardziej widocznych, a cała reszta została rzucona do prywatnej interpretacji graczy... co niekoniecznie spełnia moje marzenia przy okazji LARP-a jednorazowego. Wolałabym zdecydowanie więcej czasu poświecić na rozwiązywanie prywatnego wątku, niż bezustannie próbować zabić te przebrzydłe Koszmary (a zabija się je ciężko...). Jednakże mimo jednego czy dwóch przestojów cała aranżacja i przebieg LARP-a były znakomite i dynamiczne. Na wyszczególnienie przede wszystkim zasługują wybitne kreacje graczy (nie tyko wizualnie, ale także charakterologicznie), wystrój sali, dźwięk oraz znakomicie zagrana scena na wstępie dramy. Anioł miał patetyczne skrzydła, Świetliki były psychodelicznie obrzydliwe, ludzie na swój sposób byli przerażający, a Koszmary... niezwykłe.. i niestety mniej straszne niż ostatnio, co dawało powód do namysłu. Zagadkowa fabuła LARP-a rozwiązała się dopiero w ostatnich minutach gry...

Gdyby to ode mnie zależało zrobiłabym tego LARP-a nieco inaczej, z akcentem na „nieco”. Przede wszystkim nagromadziłabym więcej absurdalnych wątków wokół postaci z pierwszej edycji, które jakby zaginęły w mrokach i odmętach dziejów... sama z trudem walczyłam o zauważenie, mimo iż grałam samą „Alicję”... ponadto zaprzęgłabym większą liczbę charakteryzatorów na tuż-przed-larpie, ponieważ system ten pochłania wiele czasu i przygotowań w robieniu elementów charakteryzacji, przez co druga edycja miała niemalże godzinny poślizg w realizacji. Pomijając te drobne minusy, od których ciężko uciec pozostaje liczyć na to, że organizatorka postawi sobie za cel zrobienie trzeciej edycji „Alicji”. Liczę, że będzie pochłaniała jeszcze więcej czasu i przygotowań, a przede wszystkim pozwoli w większym stopniu wpłynąć na dynamikę rozgrywki...:)

Wszystkich zainteresowanych zapraszam na

www.Noctem.DrugaEra.org, gdzie można przeczytać prywatne opinie uczestników „Powrotu do Krainy Koszmarów”