A co mi szkodzi...

Niezrażona dziwnymi zjawiskami, które mają miejsce w różnych zakamarkach internetów, zamierzam dzielić się swoimi przemyśleniami. Jako, że ciężko tu od pewnego czasu o jakąkolwiek lekturę, niezależnie czy dobrą, czy słabą, postanowiłam nie być małpą i dać spragnionym czytania szansę na owo. Być może ktoś zechce zajrzeć, a jeśli nie, to nie.

Akurat dziś frustracje, ale nie zawsze tak było i będzie. Zwykle hejty i flejmy przyciągają uwagę, a ja jestem uważnym obserwatorem i uczę się od innych;]

"Prowadzę kupę lat i uznaję siebie za całkiem dobrego MG, graczem natomiast jestem okazyjnym i powiedziałabym, że raczej kiepskim (a kiedyś wręcz beznadziejnym, jednak pracuję nad sobą). Mimo to, podczas niewielu okazji do gry i licznych poprowadzonych sesji udało mi się dojść do pewnego wniosku, z którego uczyniłam swoją mantrę i który staram się powtarzać każdemu, żółtodziobom i starym wygom.

Jakąż to niewiarygodną prawdę odkryłam, zapytacie. Co takiego istotnego, czego nie wymyśliło już milion ludzi przede mną? Rzecz banalna, a jednak genialna w swojej prostocie: kiedy odgrywasz swoją postać, wyobraź sobie, że jesteś bohaterem książki, którą ktoś właśnie czyta. Czy chciałabyś/-ałbyś czytać o tchórzu, który podkula ogon przed każdym niebezpieczeństwem? Naprawdę masz ochotę zagłębiać się w przygodę kogoś, kto jest szary, płaski, porzuca przyjaciół, wykorzystuje innych, jest najniższego sortu cwaniakiem i zwykłym d*pkiem?

Pomijając niektórych wykolejeńców, większość powie „nie”. Dałabym głowę, że wpadło na to więcej niż milion ludzi, a jednak dlaczego w takim razie kreowanie pozytywnych postaci jest takim gigantycznym problemem? I idę o zakład, że nie tylko na moich sesjach. Czemu gracze tak bardzo-bardzo nie chcą wyjść na głupków czy naiwniaczków i robić tylko za super-hiper przebiegłych herosów, którzy nigdy się nie mylą, a wszystko im się udaje?"

Reszta tutaj: http://amenarhi.blogspot.com/2016/02/gorzkie-zale-albo-bol-tyka-mistrza-gry.html